In 1972 maakte de sociologe Jessie Bernard furore door te verklaren dat er “zijn en haar” huwelijken bestaan, en dat het zijne meestal beter is. Nu, zo’n 45 jaar later, is het nog steeds een deel van onze conventionele wijsheid dat vrouwen het beter hebben als ze single zijn, terwijl mannen beter af zijn als ze getrouwd zijn.
Maar er is ook een concurrerend verhaal, dat nog breder omarmd lijkt te worden: Degene die beweert dat trouwen beter is voor iedereen, omdat het mensen gelukkiger, gezonder, en meer verbonden maakt, en zelfs houdt ze langer in leven. Ik heb de afgelopen twee decennia veel tijd besteed aan het aantonen van de manieren waarop deze beweringen schromelijk overdreven of gewoonweg verkeerd zijn (hier en hier en hier). Maar er zijn machtige pro-huwelijk organisaties (pro-conventionele huwelijk, dat is) geïnvesteerd in het bestendigen van de mythe van de transformerende effecten van het huwelijk voor zowel vrouwen als mannen, en ze zijn zeer succesvol.
Sinds Bernard haar boek publiceerde, zijn er duizenden, zo niet tienduizenden, studies over het huwelijk. Om definitief te weten wat het onderzoek werkelijk zegt over sekseverschillen, zouden we een meta-analyse moeten zien – een overzicht dat statistisch de resultaten combineert van elk relevant onderzoek dat ooit is uitgevoerd. Zo’n actueel overzicht bestaat niet, en zelfs als het er was, zou het problemen hebben, omdat veel van de studies ernstige gebreken vertonen.
Wat ik hier bied is slechts een voorbeeld van wat sommige van de onderzoeken laten zien. Vergeet niet dat de resultaten van studies altijd gemiddelden zijn en niet de ervaringen van iedereen weergeven. Mijn conclusies moeten eerder als suggestief dan als definitief worden beschouwd.
Vrouwen en het Huwelijk: They Are Just Not That Into It
Enkele belangrijke studies en beoordelingen van studies vinden geen betrouwbare sekseverschillen, en als die er wel zijn, zijn het vrouwen die het meest gedesillusioneerd lijken door het huwelijk.
Een voorbeeld van onderzoek dat geen sekseverschillen vond, is de langstlopende studie naar levensduur, die al sinds 1912 loopt (hier besproken). Uit de resultaten blijkt dat de mensen die het langst leefden, degenen waren die single bleven en degenen die getrouwd bleven. Degenen die scheidden, inclusief degenen die scheidden en hertrouwden, hadden een korter leven. Wat telde was consistentie, niet huwelijkse staat, en er waren geen sekseverschillen.
Een ander soort onderzoek waarin mannen en vrouwen het ongeveer even goed doen zijn studies die dezelfde mensen in de tijd volgen terwijl ze van single naar getrouwd gaan. Uit een overzicht van 18 van dergelijke studies blijkt dat mensen over het algemeen niet gelukkiger worden nadat zij zijn getrouwd. In het beste geval zijn ze een beetje meer tevreden met hun leven rond de tijd van het huwelijk; daarna voelen ze zich weer even tevreden (of ontevreden) als toen ze nog single waren. Dat patroon is ook hetzelfde voor mannen en vrouwen.
Uit dat overzicht van 18 studies bleek ook dat zowel getrouwde mannen als getrouwde vrouwen na verloop van tijd meer en meer ontevreden worden over hun relatie. Een studie van convenanthuwelijken vond dat vrouwen eerder ontevreden worden met hun huwelijk dan mannen.
Een van de meest betrouwbare sekseverschillen in reacties op het huwelijk is in wie de echtscheiding aanvraagt. Dit verschil is al minstens sinds 1867 gedocumenteerd, en het geldt nog steeds, in Europa, Australië en de V.S. Wie loopt meer kans om uit een huwelijk weg te lopen? Vrouwen. Zij initieerden ongeveer 62 procent van de echtscheidingen in de VS in 1867, en dat aantal ligt nu dichter bij 70 procent.
THE BASICS
- Making Marriage Work
- Vind een huwelijkstherapeut bij mij in de buurt
Sommige huwelijken eindigen met de dood van een echtgenoot, en dat kan diep schrijnend zijn voor zowel mannen als vrouwen. Er zijn echter aanwijzingen dat vrouwen zich sneller aanpassen aan een sterfgeval dan mannen.
Als een huwelijk eenmaal is beëindigd, om welke reden dan ook, zijn vrouwen veel minder geneigd dan mannen om het opnieuw te proberen. Het percentage hertrouwers is bijna twee keer zo hoog bij mannen als bij vrouwen. Een deel daarvan kan worden verklaard door gunstigere geslachtsverhoudingen voor mannen die willen hertrouwen dan voor vrouwen, maar het is onwaarschijnlijk dat dat de volledige verklaring is voor zo’n groot verschil.
Living Single and Living Alone: Women Do It Better
With single life, as with marriage, there are important studies showing no reliable sex differences at all. Als er verschillen zijn, zijn het de vrouwen die het beter lijken te doen als ze single zijn of alleen wonen.
Een van de mythen over trouwen die het meest definitief is ontmanteld, is de mythe die beweert dat getrouwde mensen meer verbonden zijn met andere mensen en dat zij degenen zijn die gemeenschappen bij elkaar houden. In feite heeft een hele reeks studies aangetoond dat alleenstaanden dit meer doen dan getrouwde mensen. Alleenstaanden onderhouden meer banden met broers en zussen, ouders, buren en vrienden dan getrouwde mensen. Wanneer mensen trouwen, worden ze meestal meer geïsoleerd.
De bottom line over sekseverschillen, hoewel, is dat er geen zijn. Zoals Naomi Gerstel opmerkt: “Het huwelijk zal de sociale relaties van vrouwen en mannen evenzeer beperken.”
De sterke toename van het aantal mensen dat alleen woont, is een van de belangrijkste demografische veranderingen van onze tijd. Wetenschappers die boeken over dit verschijnsel hebben geschreven, hebben vastgesteld dat, in tegenstelling tot de paniekverhalen in de media, de meeste mensen die alleen wonen het prima hebben. De uitzonderingen zijn meestal oudere mannen, vooral als ze werkloos zijn of een slechte gezondheid hebben.
Marriage Essential Reads
Onder levenslange alleenstaanden doen vrouwen het vaak bijzonder goed in het latere leven. Een opmerkelijke studie onderzocht de sociale netwerken van senioren (65 en ouder) van verschillende burgerlijke en ouderlijke status in zes landen – Australië, Finland, Nederland, Spanje, het Verenigd Koninkrijk, en de VS. Maar er was een grote uitzondering: In vijf van de zes landen hadden vrouwen die geen kinderen hadden en hun hele leven alleenstaand waren, uitgebreidere sociale netwerken waarin vrienden een belangrijk deel uitmaakten van hun dagelijkse steunsysteem. Deze levenslange alleenstaande vrouwen werden niet alleen oud.
Een recente studie van senioren in de VS wees uit dat vrouwen het in verschillende belangrijke opzichten beter doen dan mannen wanneer ze alleen wonen, terwijl mannen het relatief beter doen wanneer ze samenwonen met andere mensen – meestal een vrouw. Een voorbeeld is de tijd die zij hebben voor hun eigen hobby’s en interesses: Vrouwen hebben meer tijd voor hun eigen interesses als ze alleen wonen, terwijl mannen meer tijd hebben om te doen wat ze leuk vinden als ze met iemand anders samenwonen. Een ander voorbeeld is de vraag hoe tevreden senioren zijn met het aantal vrienden dat zij hebben. Vrouwen zijn altijd meer tevreden over het aantal vrienden dat zij hebben, of zij nu alleen wonen of met iemand anders. Maar het verschil is groter als ze alleen wonen-71% van de vrouwen, maar slechts 48% van de mannen, is tevreden met het aantal vrienden dat ze hebben.
Er zijn ook aanwijzingen dat vrouwen meer van hun eenzaamheid genieten dan mannen. Op de vraag of ze van hun tijd alleen genieten, zeggen vrouwen vaker dan mannen dat ze dat doen.
Just a guess: In de loop van de tijd worden mannen steeds beter in alleen leven
We weten niet zeker waarom vrouwen het soms beter doen als ze alleen wonen. Een mogelijkheid is dat vrouwen door alleen te wonen in plaats van met man en kinderen, bevrijd zijn van traditionele rollen en verwachtingen. Zij zijn niet langer de kok op bestelling, de schoonmaakster en de wasvrouw van een gezin. Ze zijn bevrijd van het emotionele werk om ego’s op te vijzelen en gekwetste gevoelens te sussen. Zij hoeven geen verantwoording aan iemand anders af te leggen voor het geld dat zij uitgeven. Ze leren ook om het soort dingen te doen dat echtgenoten van oudsher deden – of ze vinden iemand anders om in te huren of te helpen.
Wat minder vaak wordt opgemerkt, is wat mannen eraan hebben om alleen te wonen, vooral nu ze langer alleen blijven dan ze ooit hebben gedaan. In hun boek, Living Alone: Globalization, Identity and Belonging, wijzen Lynn Jamieson en Roona Simpson erop dat naarmate meer en meer mannen (en vrouwen) in hun vroege volwassen jaren alleen wonen, zij allerlei vaardigheden aanleren die vroeger voorbehouden waren aan het andere geslacht. In het huwelijksleven, bijvoorbeeld, waren vrouwen traditioneel de “verwantenverzorgers” en de sociale planners. Zij onderhielden contact met de familie, onderhielden contact met vrienden (als de vrienden niet gedumpt waren), regelden sociale bijeenkomsten en namen alle andere sociale en emotionele taken van het echtpaar op zich.
In hun interviews met mensen die alleen wonen en in hun onderzoek van de relevante geschriften, stelden de auteurs vast dat de meeste jonge mannen die alleen wonen, het prima doen. Ze hebben netwerken van vrienden en familieleden en houden contact met de mensen die belangrijk voor hen zijn. Ze hebben geen vrouw nodig om een sociaal leven te hebben of zinvolle menselijke connecties.
Dat is op zichzelf belangrijk. Maar het is ook belangrijk voor wat het suggereert over de toekomst. Misschien zullen de jonge mannen van nu, als ze ouder worden, het veel beter doen als ze alleen wonen; ze zullen al weten hoe ze een goed leven kunnen leiden als ze alleen gaan.