Sommige mensen doen aan zelfkannibalisme als een extreme vorm van lichaamsmodificatie, bijvoorbeeld het eten van hun eigen huid. Anderen drinken hun eigen bloed, een praktijk die autovampirisme wordt genoemd, maar het zuigen van bloed uit wonden wordt over het algemeen niet als kannibalisme beschouwd. Placentofagie kan een vorm van zelfkannibalisme zijn.
Soms kan iemand aan zijn huid pulken zonder dat hij het merkt, of hij kan om een van de volgende redenen pulken:
# als een copingmechanisme om met angst, woede of verdriet om te gaan
# als reactie op ernstige episodes van stress of spanning
# uit verveling of gewoonte
# vanwege een familiegeschiedenis van de aandoening
Soms kan een persoon opluchting voelen wanneer ze hun korsten plukken en opeten. Deze gevoelens worden echter vaak gevolgd door schaamte en schuldgevoel. Terwijl dit voor sommige kinderen normaal is, is hier voor een volwassene hoogstwaarschijnlijk sprake van een geestelijke gezondheidsprobleem of een voedingstekort dat Pica tot gevolg heeft. Toch zijn er een paar mensen die de smaak gewoon lekker vinden.
Pikken en eten van korsten kan een persoon fysiek en emotioneel beïnvloeden. Sommige mensen pulken aan hun huid vanwege gevoelens van angst en depressie, of deze gewoonte kan ertoe leiden dat ze deze gevoelens ervaren. Het kan ook littekenvorming veroorzaken.
Plukken aan korstjes is een vorm van excoratie, net zoals plukken aan de huid dat is. Bij het plukken van korsten zal de plukker echter plukken aan korsten die zijn ontstaan door een trauma. Het plukken van korsten is een zichzelf in stand houdende manier om obsessief-compulsieve neigingen uit te voeren die vaak wijzen op een onderliggende, vaak nog niet gediagnosticeerde stemmings- of angststoornis. Patiënten beschrijven de ervaring vaak als troostend, ook al is deze pijnlijk.
Een veel voorkomend symptoom van schurftplukken is het eten van de korsten na het plukken, wat moeilijk te zien kan zijn door en waarnemer omdat de plukker weet dat het lelijk en afstotend is voor anderen. Daarom wordt het plukken meestal beperkt tot gebieden die onder kleding verborgen zijn.
Herhaalde infecties op de plaatsen waar korstjes worden gepikt, worden problemen die aanzienlijke gevolgen kunnen hebben en blijvende littekenvorming is bijna altijd het gevolg. Veel mensen die schurft plukken weten dat ze iets doen dat als walgelijk wordt beschouwd, maar ze vinden het bijna onmogelijk om desondanks te stoppen.
Habitueel schurftpikken wordt ingedeeld in de groep psychische stoornissen die gepaard gaan met zelfbeschadiging, zoals het opzettelijk snijden in de huid, het slaan op het hoofd, en het zichzelf verbranden.
Deze handelingen komen vaker voor bij meisjes dan bij jongens en het schurftplukken begint vaak als de betrokkene 13 of 14 jaar oud is. Psychologische symptomen die vaak gepaard gaan met het pikken van korsten zijn depressie, een laag gevoel van eigenwaarde, verslaving, eetstoornissen en angst. Er is bijna altijd sprake van een trauma of een vorm van misbruik.
Vaak ontstaat de gewoonte als een manier om opgekropte frustraties of angsten te verlichten wanneer andere manieren om conflicten op te lossen niet effectief zijn. Het gevoel dat verbale communicatie niet effectief is, geeft de korstplukker het gevoel dat er geen andere manier is om uiting te geven aan de emotionele onrust die zich van binnen afspeelt. Wanneer het plukken van korsten emotionele opluchting, gewenste pijn of genot teweegbrengt, wordt medische interventie aangeraden. Soms kan iemand aan zijn huid peuteren zonder dat hij dat zelf merkt.