In de jaren dertig deporteerde Jozef Stalin duizenden tegenstanders en gevangenen naar een kale, geïsoleerde locatie die bekend zou worden als “Cannibal Island”.
YouTubeNazino-eiland, ook bekend als “Kannibaleneiland.”
Nazino-eiland is een geïsoleerde vlek land die midden in een rivier in Siberië ligt. Nazino eiland is zo ver van de bewoonde wereld als je maar kunt zijn, dus er gebeurt weinig tegenwoordig. Maar Nazino heeft een duister verleden. Het is een verleden waarnaar wordt verwezen door de onofficiële naam van het eiland: “Kannibaleneiland.”
Het verhaal van hoe Nazino eiland aan die gruwelijke associatie kwam, begint in de jaren 1930 met de beruchte dictator Jozef Stalin. Dat jaar zat de Sovjet-Unie midden in een reeks meedogenloze zuiveringen waarbij Stalin iedereen die hij als een bedreiging voor het regime zag, meedogenloos uit de weg ruimde.
Vaak waren dat politieke tegenstanders in het leger of in de Communistische Partij zelf. Maar Stalin wilde ook iedereen elimineren die de sociale orde die hij wilde opbouwen in twijfel kon trekken. Dus begon Stalin te zoeken naar een manier om de klassen van mensen die hij als een bedreiging beschouwde te elimineren.
De optie die hij koos was massale deportatie naar de dorre taiga van Siberië. Duizenden kilometers van de beschaving, zouden deze politieke ongewensten weinig kans hebben om Stalin’s regime te bedreigen. Ze zouden het te druk hebben met proberen te overleven.
Wikimedia CommonsJoseph Stalin.
Miljoenen mensen werden uiteindelijk naar Siberië gedeporteerd, meestal voor kleine overtredingen zoals het niet bij zich hebben van hun identiteitsbewijs wanneer ze door de politie werden aangehouden.
Toen, in mei 1933, werden 5.000 van deze gedeporteerden op de kust van Nazino-eiland gedeponeerd. De plaatselijke autoriteiten hadden noch de middelen noch de ervaring om met zoveel gedeporteerden om te gaan, en 27 mensen stierven op weg naar het eiland.
Het eiland was bedoeld als werkkamp waar de gedeporteerden konden worden vastgehouden terwijl zij hielpen bij het kappen van landbouwgrond in de bossen rondom het eiland. De autoriteiten die de leiding hadden over het werkkamp hadden echter geen gereedschap gekregen, wat betekende dat de gevangenen op het eiland in wezen op het eiland werden gedumpt totdat hun ontvoerders konden bedenken wat ze met hen moesten doen.
Het eiland zelf was een onbewoond moeras zonder gebouwen. Dit betekende dat de 5.000 gevangenen, opeengepakt op een eiland van slechts 1800 voet breed en minder dan twee mijl lang, nergens beschutting konden vinden tegen de elementen. Om de situatie nog erger te maken, werden op 27 mei nog eens 1.200 gevangenen naar het eiland gebracht.
Er was niets te eten op Nizino eiland, dus begonnen de autoriteiten met het verschepen van meel. Maar de eerste ochtend dat ze probeerden het meel te brengen, overspoelden de hongerige gevangenen de soldaten die het meel kwamen brengen, die op de menigte begonnen te schieten. De volgende dag herhaalde het proces zich, en de autoriteiten besloten de gevangenen kapiteins te laten kiezen om het meel van de rivieroever te halen.
Wikimedia CommonsGulag-gevangenen aan het werk in Siberië.
Maar deze kapiteins waren vaak kleine criminelen die het voedsel oppotten en er betaling voor eisten. Omdat er geen ovens waren om brood te maken, mengden de gevangenen die aan meel konden komen, het met rivierwater en aten het rauw, wat tot dysenterie leidde. Binnen een paar weken stierven de mensen massaal.
Het eiland raakte snel in chaos. Met weinig voedsel en geen wet om de zwakken te beschermen, begonnen de gevangenen elkaar te vermoorden. Velen gingen zelfs over tot kannibalisme. Volgens een ooggetuige van het eiland Nazino:
Op het eiland was er een bewaker, Kostia Venikov, een jonge kerel. Hij maakte een mooi meisje het hof dat daarheen was gestuurd. Hij beschermde haar. Op een dag moest hij een tijdje weg. Men ving het meisje, bond haar vast aan een populier, sneed haar borsten af, haar spieren, alles wat ze konden eten, alles,…. Ze hadden honger, ze moesten eten. Toen Kostia terugkwam, leefde ze nog. Hij probeerde haar te redden, maar ze had te veel bloed verloren.
Desperate gedeporteerden begonnen ruwe vlotten te bouwen om aan de waanzin te ontsnappen. Maar deze vlotten zonken bijna onmiddellijk. De opvarenden verdronken meestal, en honderden lijken spoelden aan op de kust van Nazino. Iedereen die de rivier kon oversteken, kwam om in de onverbiddelijke wildernis van Siberië of werd door de bewakers opgejaagd voor de sport.
Van de 6.000 mensen die uiteindelijk naar Nazino eiland werden gestuurd, overleefden er slechts 2.000 tot juni. Die maand werden de overlevenden naar een nabijgelegen werkkamp gestuurd, waar nog veel meer mensen bezweken onder de barre omstandigheden. Uiteindelijk waren zij slechts een klein deel van het enorme aantal dat stierf tijdens Stalin’s zuiveringen. De ervaring van degenen op “Kannibaleneiland” is een gruwelijke herinnering aan de gevaren van dictatuur.
Nu u over zijn Kannibaleneiland hebt gelezen, leer 21 verbazingwekkende Joseph Stalin feiten die zelfs geschiedenisfanaten niet weten. Lees dan over Issei Sagawa, de moordlustige kannibaal die vrij rondloopt.