Het was raar en verwarrend
Twee zomers geleden, op het hoogtepunt van de zinderende Austin-zomer, ontmoette ik een nieuw iemand op Match.
Hij was heel duidelijk over het feit dat hij zijn online datingervaring eerst als vrienden wilde benaderen.
We bespraken wat dit zou inhouden toen we elkaar ontmoetten. Hij had een zeer doordachte, rationele reden voor deze aanpak.
Ik was sceptisch dat deze aanpak voor mij zou werken, maar ik was zo onder de indruk van zijn redenering dat ik besloot hem een kans te geven.
We zijn in totaal drie keer uit geweest. Hij zag er prima uit en behandelde me respectvol, maar we leken weinig chemie te hebben.
Ik realiseerde me aan het eind van de derde date: ik kan het “vrienden eerst” ding niet doen. Dat is te verwarrend!
Vindt hij me leuk? Is er chemie tussen ons? Hoe zou een kus eruit zien? Wil hij me wel kussen? Hoe lang wil ik met hem uitgaan als het zo onduidelijk is of hij zich wel tot mij aangetrokken voelt?
Op een handvol uitzonderingen na, ben ik altijd heel besluitvaardig geweest als het erom ging of ik me tot iemand aangetrokken voelde of niet. Het gaat vrij snel. Meestal binnen 15 of 30 minuten, maar zeker binnen een uur.
Ik weet in ieder geval of ik meer tijd met deze persoon wil doorbrengen en heb interesse in het verkennen van onze chemie (niet per se bij die eerste ontmoeting, maar op een gegeven moment).
Ik ben op een handvol tweede dates gegaan waarbij ik onzeker was of ik chemie/interesse had, maar er was net genoeg “iets” op de eerste date dat een tweede date de moeite waard was om te laten gebeuren.
Ik heb hier en hier geschreven dat ik niet met iemand naar bed ga als we elkaar nauwelijks kennen. Ik heb het niet over seks.
Maar ik besefte wel dat ik moest weten of we enige passie, enige warmte, enige connectie hadden. Wat dan ook! Voelde ik een overweldigende aantrekkingskracht en band met hem? Nee.
Maar ik weet niet in hoeverre de bewuste ruimte die deze “gewoon vrienden”-aanpak creëerde, invloed had op mijn gevoelens. En de zijne. Het kwam niet echt in me op om hem te vragen me te kussen of de parameters te veranderen. (Ik respecteer hier een deel van zijn privacy, maar ik zal gewoon zeggen dat zijn “vrienden eerst”-benadering niet-onderhandelbaar en doordacht leek te zijn. Ik zou het smakeloos hebben gevonden om hem te vragen dat uit het raam te gooien.)
Ik heb hem een paar dagen later gebeld om een praatje te maken. Ik weet dat iedereen hier zijn eigen beleid in heeft, maar voor mij: Als ik meer dan één keer met je ben uitgegaan, heb ik een soort kort gesprek met je als ik je niet meer wil zien.
Hij deelde dat hij ervan uit was gegaan dat we JAREN zouden daten en dat hij dan uiteindelijk misschien mijn zoon zou ontmoeten. Eerlijk gezegd bevestigde dat voor mij alleen maar dat we er beter nu een eind aan konden maken.
Ik stel zeer zelden mannen aan mijn zoon voor, maar JAREN wachten voelde voor mij extreem.
Ik herinner me niet veel meer van de bijzonderheden van het telefoongesprek, maar het was hartelijk en we kwamen wederzijds overeen om op vriendschappelijke (ha!) voorwaarden uit elkaar te gaan.
Ik weet dat veel mensen de vrienden eerst-aanpak meer ontspannen en organisch vinden. Ik omarm wat werkt voor elk individu!
En ik heb er zeker geen spijt van dat ik hem zag en een andere manier van daten uitprobeerde. Hij was echt een aardige, intelligente persoon – de perfecte man om dit uit te proberen.
Maar ik twijfel er NIET aan dat het vrienden eerst ding niet voor mij is!
Misschien heeft het veel te maken met mijn persoonlijkheid, de INTJ (het is de “J”), die de voorkeur geeft aan afsluiting en weten.
Of misschien is het omdat ik in een vorige relatie lichamelijk uitgehongerd was geweest, dus het opzettelijk weren van elke vorm van lichamelijke component uit de relatie voelde te vergelijkbaar met mijn vorige ongezonde relatie.
Of misschien is het mijn leeftijd en het niet willen besteden van maanden aan een vriendschap die niet meer dan dat gaat worden. (Ik zou de vriendschap houden en tegelijkertijd met andere mannen daten die op zoek zijn naar een echte romantische relatie.)
Wat de reden ook is…
Een nieuwe relatie aangaan met een opzettelijk dubbelzinnige misschien-wij-zullen-uiteindelijk-hebben-chemie is onbevredigend, verwarrend en onaantrekkelijk voor mij.
Het goede nieuws is dat dit weer een geval is waarin een specifieke datingervaring mij duidelijkheid verschafte. Als ik een profiel zie of met iemand praat die vermeldt op zoek te zijn naar een vriend eerst regeling, weet ik wat dat betekent en hoef ik geen energie te besteden aan die relatie.
(Tenminste in een romantische hoedanigheid – we kunnen een aantal gemeenschappelijke interesses hebben, dus ik zal op een vriendschappelijke manier met hem chatten/interacteren. Maar mijn persoonlijkheid is meer comfortabel te begrijpen dat deze relatie wordt gedefinieerd als een vriendschap en niets meer.)
Voor degenen die behoefte hebben om die vonk, die energie, die verbinding te voelen vrij snel en definitief, het is helemaal oke!
Mijn therapeut heeft commentaar dat ik ben een van de meest besluitvaardige mensen die ze heeft ontmoet. En er is niets mis mee om zo te zijn. Het is gewoon hoe ik werk. Ik weet of ik iemand leuk vind. En ik weet wanneer ik dat niet ben.
En rondhangen in de troebele wateren van “vrienden eerst” schrikt me af.
Het is geen levensvatbare datingbenadering voor mij en het hebben van die kennis is nuttig voor mij als ik doorga met mijn groei en genezing.
Bonnie was van de datingmarkt af van 1998 (toen ze haar nu ex-echtgenoot ontmoette) tot begin 2014. Ze heeft online dating aan-en-uit voor meer dan 4 jaar. Ze is uitgegaan op ten minste 100 eerste data, interactie met meer dan 1000 jongens, en beoordeeld ten minste 10000 profielen. Als er een Master in Online Dating was, dan heeft Bonnie die verdiend. Dit betekent: (1) dat Bonnie een mislukking is in daten EN (2) dat ze een heleboel ervaringen en kennis heeft verzameld over het datinglandschap voor meiden van middelbare leeftijd in Austin.
Als je dit verhaal leuk vond, vind je het misschien ook leuk: