De Koersk zonk in meer dan 300 voet (91 m) water. Wanneer een SCUBA-duiker naar die diepte duikt, ervaart hij de druk van het water om hem heen, die ongeveer 10 keer zo hoog is als de druk op zeeniveau. Bij deze druk lossen de gassen waaruit de lucht in zijn longen bestaat, met name stikstof, op in zijn bloed en weefsels. Met de gassen in zijn bloed en weefsels, kan hij op die diepte blijven voor een korte periode — minder dan 5 minuten. Als hij langer beneden blijft, loopt hij het risico decompressieziekte te krijgen, ook bekend als “de bochten”, wanneer hij weer bovenkomt, en moet hij het decompressieproces doorlopen om niet ziek te worden. Omdat de Noorse duikers wisten dat ze langer op die diepte zouden moeten blijven, en dus decompressie zouden moeten ondergaan, gebruikten ze een techniek die saturatieduiken wordt genoemd.
Saturatieduiken is gebaseerd op het principe dat de druk van het opgeloste gas in het bloed en de weefsels dezelfde is als die van het gas in de longen. In principe gaat een duiker naar een diepte, misschien 300 voet, en blijft daar tot er geen gas meer kan oplossen in de weefsels – de weefsels zijn verzadigd met stikstof. Als het verzadigingspunt eenmaal is bereikt, is de tijd die nodig is voor decompressie gelijk, ongeacht hoe lang de duiker op die diepte blijft, of dat nu een minuut, een uur, een dag of een week is. Dit principe is gebruikt door duikers die in onderzeese habitats leven en werken. Het werd gebruikt door de duikers in het onderwater booreiland in de film “The Abyss.”
Advertentie
Een idee dat wordt onderzocht om de noodzaak van saturatieduiken en decompressie op grote diepte te voorkomen, is vloeibare ademhaling, die ook werd getoond in “The Abyss.” In plaats van gas te ademen, ademt de duiker een niet-samendrukbare, vloeibare perfluorkoolstofverbinding die zuurstof bevat. Omdat er geen gasfase in contact komt met het bloed, en er geen stikstof wordt gebruikt, bestaat het gevaar van vorming van stikstofbellen niet. In de jaren zestig werd aangetoond dat ratten tot 20 uur konden overleven wanneer zij in een dergelijk mengsel werden ondergedompeld. In potentie zou een duiker met vloeistofademhaling diepten tot 914 m (3000 voet) kunnen bereiken. Vloeistofademhaling wordt nog steeds onderzocht en is vooral bedoeld om premature baby’s en patiënten met acute longletsels te redden.
Hier zijn enkele interessante links:
Advertentie