Hebben walvissen tanden?

Geloof het of niet, maar sommige walvissoorten hebben wel degelijk tanden.

Alle walvissen zijn eigenlijk onderverdeeld in twee categorieën of onderorden die bekend staan als de getande walvis en de baleinwalvis suborde.

Tandwalvissen hebben, zoals de naam al zegt, tanden waarmee ze hun prooi aanvallen, vangen en in sommige gevallen kauwen of verscheuren, zodat ze hun voedsel beter kunnen doorslikken en verteren.

Naast walvissen behoren ook alle soorten dolfijnen en bruinvissen tot de onderorde van de tandwalvissen en bezitten ook tanden.

Weliswaar worden alle tandwalvissen met tanden geboren, maar niet alle soorten staan erom bekend dat ze hun voedsel kauwen.

Sommige tandwalvissen gebruiken hun tanden alleen om te bijten en hun prooi te grijpen zodat deze niet kan ontsnappen, maar zullen uiteindelijk hun prooi in zijn geheel inslikken, terwijl andere tandwalvissoorten weinig of geen gebruik lijken te maken van hun tanden, anders dan als een manier om dominantie te tonen tegenover andere walvissen, vooral tijdens paringsperioden.

Het aantal tanden dat een tandwalvis heeft, kan sterk variëren, afhankelijk van de soort.

Sommige walvissen (zoals de narwal) hebben slechts één of twee tanden, terwijl andere soorten (zoals de kortbekdolfijn) wel 240 tanden of meer hebben.

En andere soorten tandwalvissen (zoals de potvis) hebben soms alleen rijen tanden op hun onderkaak en geen enkele op hun bovenkaak.

Hoe tandwalvissen op voedsel jagen

Om aan hun voedsel te komen zullen tandwalvissen vaak in grote groepen of pods jagen en daarbij vocale geluiden, visuele aanwijzingen en echolocatie gebruiken om hun aanvallen te organiseren.

Zo kan bijvoorbeeld een groep tandwalvissen hun prooi omsingelen en in een kleine bal drijven, terwijl een andere walvis door de bal zwemt en de hulpeloze vis wegpikt.

Een andere methode die door tandwalvissen wordt gebruikt, is hun prooi in een hoek of bij ondiep water te dwingen, waar hij niet kan duiken of ontsnappen, wat het vangen van hun prooi veel gemakkelijker maakt.

Soorten zoals de orka (orka’s zijn dolfijnen) zijn waargenomen bij de jacht op haaien.

Een groep orka’s zal de haai afleiden terwijl een andere orka van achter of onder de haai besluipt om hem om te draaien en hem te immobiliseren, zodat zij hem met succes kunnen aanvallen.

Ze zijn ook waargenomen met behulp van afleiding om een zeezoogdier te scheiden van zijn groep of groep, zodat ze een gemakkelijke maaltijd kunnen maken van hun prooi en zijn zelfs bekend om op ijsbergen te springen in een poging om zeehonden of zeeleeuwen te vangen.

De potvis is de grootste van de tandwalvissen en zijn jachtmethoden zijn in een categorie van zijn eigen.

Deze grote dieren staan bekend om het eten van grote inktvissen en kunnen tot 3.000 ft. duiken om hun prooi te bemachtigen.

Op deze diepten is het voor onderzoekers moeilijk geweest om informatie te verkrijgen over hoe deze zeezoogdieren jagen en welke technieken zij gebruiken om hun prooi te vangen.

Note: Terwijl van tandwalvissen bekend is dat zij vaak in groepen jagen, jagen niet alle soorten samen of in grote groepen.

Visuele signalen en echolocatie

Wanneer een tandwalvis een groep of zwerm potentiële prooien lokaliseert, kan hij de andere groepsleden laten weten dat hij een voedselbron heeft gevonden.

Signalen kunnen onder meer bestaan uit het uit het water springen of het maken van een reeks hoge tonen om de andere tandwalvissen op hun vondst te attenderen.

Als de groep eenmaal is gealarmeerd en klaar is om aan te vallen, kunnen ze echolocatie gebruiken om hun prooi te lokaliseren en de locatie van groepsleden te traceren, zodat ze hun aanval kunnen orkestreren.

De jachtmethoden die deze zeezoogdieren gebruiken en de manier waarop ze met elkaar communiceren, kunnen sterk variëren, afhankelijk van de soort, hun groep en het soort prooi waarop ze jagen.

Niet alle walvissen bezitten tanden

In tegenstelling tot de getande walvissoorten bezitten baleinwalvissen geen tanden, maar worden in plaats daarvan geboren met baleinplaten waaraan borstelharen zijn bevestigd.

Vaak wordt gezegd dat de borstelharen van baleinwalvissen lijken op de tanden van een kam en dat ze, afhankelijk van de walvissoort, heel dun en fijn kunnen zijn.

Deze walvissen vangen hun prooi door er met open bek naartoe te zwemmen en grote hoeveelheden water op te slokken, samen met vis, krill, inktvis en andere prooien waarop ze jagen.

Het water wordt dan met de tong uit de bek gedreven, terwijl de prooi in de baleinharen gevangen blijft.

De borstelharen werken als een filter die het water doorlaat zonder de prooi te laten ontsnappen.

De borstelharen kunnen ook worden beschouwd als een omheining die kleine dieren belet te ontsnappen, maar lucht toelaat om er in en uit te gaan.

Omdat baleinwalvissen geen tanden hebben, slikken ze hun prooi meestal in zijn geheel door en zoeken ze bijna altijd naar kleine prooien die gemakkelijk verteerbaar zijn, zoals krill (een veel voorkomend voedsel voor de blauwe vinvis dat in de meeste gevallen minder dan 2 centimeter groot is).

Baleinwalvissen worden gewoonlijk filtervoeders genoemd vanwege de manier waarop ze prooien zoals vis en krill vangen en in hun baleinharen opsluiten, terwijl ze water en andere kleine zeesedimenten door hun baleinharen laten ontsnappen, ongeveer zoals een filter.

Gelijk welke soort de meeste baleinwalvissen zijn niet in staat om grote prooien door te slikken vanwege hun kleine keel en bijna alle soorten zijn niet in staat om andere zeezoogdieren te eten met uitzondering van de orka en de valse orka die beide dolfijnen zijn en behoren tot de onderorde van de tandwalvissen, daarom blijft de kans dat een mens ooit door een walvis wordt opgegeten uiterst klein.

In feite is een van de enige soorten waarvan wordt aangenomen dat zij in staat zijn een mens in te slikken de potvis, die jaagt op reuzeninktvissen die meer dan 40 ft. lang kunnen worden. Deze zeezoogdieren jagen echter meestal op hun voedsel duizenden meters onder het wateroppervlak, wat aanzienlijk dieper is dan een mens kan duiken (zonder speciale uitrusting is het onwaarschijnlijk dat de meeste mensen onder de 30 ft. duiken).

Note: Zelfs met gespecialiseerde uitrusting zijn mensen niet in staat om tot dieptes van 3.000 ft. te duiken.