Gelukkige verjaardag voor de drummer van de Rolling Stones, Charlie Watts, die vandaag (2 juni) 79 jaar wordt!!! Watts is de op één na oudste Stone; mede-oprichter bassist Bill Wyman is 83, Mick Jagger wordt volgende maand 77, Keith Richards is 76 en Ron Wood is gisteren (1 juni) 73 geworden.
In april 2017 bracht Watts zijn laatste bigbandalbum uit, genaamd Charlie Watts Meets The Danish Radio Big Band. De set werd al in 2010 opgenomen in de Concert Hall of Denmark in Kopenhagen, na slechts vier dagen repeteren tussen Watts en de muzikanten. Het zeven nummers tellende album bevat bigband-versies van Stones-klassiekers als “You Can’t Always Get What You Want” en “Paint It, Black” — samen met een Bossa Nova-getinte versie van “(I Can’t Get No) Satisfaction.”
Aan het begin van 1962 speelde Watts in Alexis Korner’s Blues Incorporated, die op zaterdagavond een residentie hadden in de Londense Ealing Jazz Club. Het was daar dat Stones oprichter Brian Jones vaak in de band zat. In april 1962 sloot Mick Jagger zich bij de band aan, maar hij besloot al snel om zijn eigen groep te vormen met Jones en jeugdvriend Keith Richards, en noemde hun nieuwe combo de “Rollin’ Stones” naar de bluesklassieker Muddy Waters. Begin 1963 voegde Watts zich bij Jagger, Richards, Jones, Bill Wyman en toetsenist Ian Stewart om de originele line-up van de Rolling Stones te vormen.
Wanneer Watts niet bij de Stones speelde, werkte hij vaak aan jazz-gerelateerde projecten. En in december 1964, slechts een paar maanden nadat de Stones hun debuutalbum hadden uitgebracht, publiceerde Watts een boek, Ode To A High Flying Bird, een eerbetoon aan jazzlegende Charlie Parker.
Hoewel letterlijk generaties rockdrummers Watts hebben genoemd als een invloed op hun spel, beweert Watts, een jazzliefhebber, niet echt een fan van rockmuziek te zijn.
In 2004 vocht Watts met succes tegen keelkanker.
Watts heeft het enige stabiele gezinsleven van de Stones gehad, omdat hij zijn vriendin en toenmalige vrouw van meer dan 50 jaar, Shirley, trouw is gebleven gedurende de carrière van de Stones.
Watts, die in de jaren ’60 en ’70 de verleiding van harddrugs wist te weerstaan, raakte begin jaren ’80 kort verslaafd aan heroïne, maar vond al snel de vastberadenheid om van zijn demonen af te komen.
Charlie Watts legt uit dat de diepe muzikale verwantschap tussen hemzelf en Keith Richards bijna een zesde zintuig is: SOUNDCUE (:22 OC: . . om mee te spelen)
Ondanks al hun inner-band sibling rivaliteit door de jaren heen, Mick Jagger en Keith Richards ‘liefde en bewondering voor Charlie Watts is nooit afgenomen: SOUNDCUE (:08 OC: . . the Rolling Stones)
Ron Wood zegt dat Charlie Watts weliswaar het liefste jazz speelt, maar dat hij de kick die hij krijgt van drummen voor de Stones niet kan verbergen: SOUNDCUE (:08 zijn rock n’ roll)
Bill Wyman was altijd verbaasd over de kracht van het drumgeluid van de Stones — vooral afkomstig van zo’n kleine kit. Wyman laat zijn licht schijnen over de magie van Charlie Watts’ drumtechniek: SOUNDCUE (:09 OC: . . hij is econoom)
Charlie Watts vertelde ons dat wat muzikantschap betreft, drummers in een vreemde categorie passen: SOUNDCUE (:08 OC: . . . nerveus wrak eigenlijk)