- Juni 21, 2013
Dank voor je vraag. Het klinkt alsof er hier sprake is van een wirwar van conflicten en ik voel mee met wat ik in je vraag meen te horen, namelijk dat je gevoelens hebt die op de een of andere manier “verkeerd” zijn om te hebben, wat, zo stel ik me voor, erg ongemakkelijk is, zelfs pijnlijk. Een geheim bewaren waarvan je vindt dat je het niet met je echtgenoot kunt delen, is vaak een moeilijke plek om te zijn.
In feite vraag ik me bijna af wat er zou kunnen gebeuren met je nieuwsgierigheid naar mannen als je echtgenoot dit over jezelf zou horen en accepteren – of als deze gevoelens op de een of andere manier minder gevaarlijk en meer menselijk zouden worden. Wat vindt u van deze aantrekkingskracht? Je zegt: “Ik wil niet het gevoel hebben dat ik mezelf niet kan zijn als ik bij haar ben.” Wat van jezelf, afgezien van het letterlijke idee van seks met een man, voelt “niet OK” als je bij haar bent? Is er een ideaal gevoel van mannelijkheid dat je probeert te vervullen? Staat deze aantrekkingskracht voor mannen symbool voor iets dat onveilig is in het huwelijk of in je sociale/culturele kring? Natuurlijk krijgen we als maatschappij in het algemeen afschuwelijk beperkte identiteitskeuzes voor mannelijkheid. Elke zweem van “gevoeligheid” kan de homograppen naar boven halen, alsof iets anders dan James Bond onaanvaardbaar zou zijn. (Natuurlijk, als je de laatste Bond hebt gezien, weet je dat zelfs hij interessante neigingen heeft!)
Het is een feit dat onze seksualiteit zich op een spectrum bevindt en dat sommigen van ons aantrekkingskracht ontwikkelen voor mensen van beide geslachten. Het is normaal om fantasieën te hebben over hoe seks met hetzelfde geslacht is, althans af en toe, en sommigen hebben ze bewuster dan anderen – en het idee alleen al is in sommige culturen meer geaccepteerd dan in andere. (In het oude Griekenland was er geen eros die “nobeler” was dan liefde tussen mannen.) Ik zeg niet dat het altijd een “keuze” is, maar voor sommigen van ons is het dat wel; sommige mensen voelen zich duidelijk aangetrokken tot een bepaald geslacht, terwijl 3%-5% van ons meer in het midden van het spectrum zit en zich aangetrokken voelt tot beide. In het laatste geval is het belangrijk op te merken dat we ons aangetrokken voelen tot mensen in plaats van tot “mannen” (of vrouwen). Is er bijvoorbeeld een bepaalde man die je “heet” vindt of over fantaseert? (Ons lichaam is vrij duidelijk over aantrekkingskracht.) Misschien draagt je nieuwsgierigheid naar mannen een soort psychologische symboliek in zich – d.w.z. dat je hoopt op grotere emotionele vrijheid en acceptatie van “onmannelijke” aspecten van jezelf, vooral als je je onder druk gezet voelt om “sterk” of “stoer” te zijn (zoals je vrouw, zo te horen) in een conservatieve omgeving. Als je verlangen naar mannen geaccepteerd zou worden, zou je misschien meer emotionele speelruimte hebben. Of misschien is het idee van het opgeven van die kracht om je beschermd te voelen een deel van de aantrekkingskracht; soms is het fijn voor ons mannen om de Superman cape af te doen en iemand anders te laten rijden, vooral als we geen hechte mannelijke relaties hebben gehad.
Omdat ons mannen zo vaak verboden wordt om kwetsbaar of “emotioneel” te zijn – wat we wel zijn; ondanks wat de cultuur zegt over Mars vs. Venus, zijn we gewoon emotioneel op verschillende manieren – we kunnen soms verlangen naar meer intieme, maar niet per se fysieke relaties met mannen, hoewel soms dat verlangen is fysiek; of we hebben seksuele verlangens die emotionele verlangens naar verbinding bevatten. Dit zijn kip-en-ei-vragen die het waard zijn om verder over na te denken, denk ik, met dien verstande dat dit in de culturele context beangstigend kan zijn (en ik woon in het liberale Los Angeles, dus dat is makkelijk gezegd) maar die uiteindelijk niets anders dan menselijk zijn. Heb je overwogen om dit met een therapeut te bespreken?
Zo ongemakkelijk en beschamend als het misschien voelt, ieder van ons is uniek in wie of wat we begeerlijk vinden, en terwijl seksueel verlangen vaak mysterieus of zelfs beangstigend is, als je het inkookt is het gerelateerd aan verlangen naar liefde, genegenheid en veiligheid. In zekere zin is al het gedraai over seksualiteit een afleidingsmanoeuvre en een weerspiegeling van onze neurotische culturele vooringenomenheid; stel je voor dat je in je vraag “andere vrouwen” zou vervangen door “mannen”. Ik vind het bewonderenswaardig dat je niet bereid bent zoiets vitaals in je psyche te negeren en dat je naar antwoorden zoekt, wat voor mij duidt op moed en integriteit. Iets zegt me dat er een gesprek moet plaatsvinden tussen jou en je vrouw (misschien met de hulp van een relatietherapeut), als de tijd rijp is. Ik heb het gevoel dat u zich veiliger en minder beschermd wilt voelen waar u woont, in psychologisch, emotioneel en mogelijk seksueel opzicht. Daar hoef je je zeker niet voor te schamen. Je zou wat onderzoek kunnen doen naar biseksualiteit. Er zijn een aantal uitstekende online bronnen voor mensen die ervaren wat jij bent.
Na wat schiften, kan het duidelijker worden wat het is dat je nodig hebt van je vrouw, of dat nu een meer emotioneel flexibele relatie is, of zelfs de mogelijkheid om dit onderwerp op een open, wederzijds respectvolle manier te verkennen. Soms is de keuze tussen een verbintenis en seksuele vrijheid/experimenteren, ongeacht het geslacht, een moeilijke keuze, vooral voor mannen die jong trouwen, zoals jij hebt gedaan. En of je het nu leuk vindt of niet, onze psyches, seksualiteit en zelfbeeld blijven zich in de loop der tijd ontwikkelen; bedankt voor het schrijven, en bravo voor de moed van emotionele zelfbevestiging.
Met respect,
Darren