Ik woon in de enige wegsleepzone in Milwaukee County, het resultaat van een interessante buurtorganisatiebelangenbehartiging die vaak wordt herzien, zelfs nu jaren nadat de bedenker is overleden. Eens per maand, tussen de lente en de herfst, wordt een bewoner, deze keer ik, weggesleept omdat hij de aangewezen straatveegdag is vergeten en er tijdelijk voor pleit dat we de parkeerbeperkingen opheffen, maar daarna zetten we ons er overheen omdat het fijn is dat de straten zo goed worden schoongemaakt. Nou ja, hoe dan ook, ik ben hier al een beschamend aantal keren geweest, mijn auto, de auto van mijn stafchef, de auto van mijn nichtje (drie keer), de auto van mijn buurman.
Het is nooit leuk om wakker te worden en te beseffen dat je auto weg is, maar de enige eerlijke vergelijking hier is die met Chicago, waar ik vandaan kom. In Chicago moeten mensen die zich geen garage kunnen veroorloven, een paar parkeerboetes per jaar betalen, daar kun je niet omheen. Ik kreeg vroeger al boetes voor het parkeren van een “truck” op straat, voordat SUV’s en pick-up trucks populair werden onder de blanke middenklasse, en vroeg of laat leidden onbetaalde boetes tot wegslepen door de stad. De opslagplaatsen in Chicago zijn angstaanjagende nachtmerrie-oorden die doen denken aan sombere dystopische post-apocalyptische films, maar dan gevaarlijker. Ze verliezen vaak auto’s, en ze zijn agressief vijandig, beledigend, en onbehulpzaam.
Arquidia Mantina
Artigos
Arquidia Mantina
Artigos