Elvis werd wakker op zijn gebruikelijke tijd rond 16 uur, op maandag 15 augustus. Hij bracht de avond door met tv-kijken, spelen met Lisa Marie en kibbelen met zijn verloofde Ginger Alden. Daarna ging hij naar zijn tandarts, Lester Hoffman, rond 23 uur. Elvis kwam thuis van de tandarts om ongeveer 12.30u. Terwijl hij met zijn Stutz Blackhawk door Graceland reed, zwaaide hij naar fans. Ook Robert Call uit Indiana nam de laatste foto van Elvis in leven (zie de foto hieronder)
12.00 uur middernacht: Elvis en zijn vriendin Ginger Alden keren terug naar Graceland na een tandartsafspraak van 22.30 uur bij Dr. Hofman.
2.30 uur: Elvis belt zijn dokter om pijnstillers te vragen, zogenaamd voor de tandpijn die hij ondervond van zijn eerdere trip naar de tandarts. Ricky Stanley, Elvis’ stiefbroer, haalt zes Dilaudid-pillen voor Elvis bij de nachtapotheek van het Baptist Memorial Hospital.
Omstreeks 2.15 uur belt Elvis Dr. Nick om hem te zeggen dat een van zijn tanden pijn doet en dat hij wat Dilaudid nodig heeft, dus Dr. Nick schrijft 6 tabletten voor en Elvis vraagt Ricky Stanley om ze op te halen bij de nachtapotheek van het Baptist Memorial.
4:00 uur: Elvis haalt zijn neef Billy Smith en zijn vrouw Jo uit bed zodat ze met hem een partijtje kunnen racquetballen. Presley speelt, zoals verwacht, het spel terwijl hij nauwelijks beweegt.
Toen Elvis de pillen had ingenomen, riep hij Billy Smith op en vroeg of hij en zijn vrouw zin hadden om te racquetballen. Toen Billy aankwam, had het de hele dag geregend en Billy zei tegen Elvis dat hij wilde dat de regen zou stoppen. Geen probleem, ik zorg er wel voor’ zei Elvis, terwijl hij zijn handen uitstak en de regen stopte. Hij wendde zich tot de anderen en met een brutale grijns zei hij: ‘Als je een beetje vertrouwen hebt, kan je alles stoppen’. Ze speelden een tijdje en gingen toen naar de volgende kamer zodat Elvis wat liedjes kon spelen.
4:30 uur: Elvis zit aan zijn piano en speelt twee onbekende gospelnummers en het liedje “Blue Eyes Crying in the Rain.”
5:00 uur: Elvis en Ginger gaan naar boven naar Elvis’ slaapkamer. Hij neemt een pakje pillen in, samengesteld door zijn dokter voor tweemaal daags gebruik.
Elvis kreeg dan het eerste pakje van 3 voorgeschreven drugs of aanvallen, die Dr.Nick zou achterlaten bij Elvis’ verpleegster Tish Henley. Elk pakje bestond uit variërende hoeveelheden Seconal, Placidyl, Valmid, Tuinal, Demerol en een assortiment van andere depressiva en placebo’s. Ze werden gemaakt en aan Elvis gegeven zodat hij uren per keer kon slapen.
7:00 uur: Elvis neemt een tweede pakje pillen.
8:00 uur: Elvis kan niet slapen en laat zijn tante Delta Mae Biggs hem een derde pakje pillen brengen.
9:30 uur: Elvis gaat naar de badkamer met het boek, Frank Adams’ The Scientific Search for the Face of Jesus. Onderweg roept Ginger: “Val daar niet in slaap.” “
Elvis was een paar uur later nog wakker toen Ricky zijn tweede aanval voor hem kocht, maar toen hij naar beneden riep voor de derde, kon niemand Ricky vinden, wat Elvis van streek maakte. Ricky had dienst tot de middag. Tish was ook naar haar werk, dus liet Elvis zijn tante Delta bellen op het kantoor van Dr. Nick en na een lang gesprek gaf Tish Delta het derde pakje, opgemaakt met 2 Valmids en een Placdyl Placebo. Toen Delta de slaapkamer van Elvis binnenging, vertelde hij haar dat ze rond 7 uur zou opstaan. Niet lang daarna, vertelde hij Ginger dat hij naar de badkamer ging om te lezen. Ze herinnerde hem eraan dat hij niet op het toilet in slaap mocht vallen en zijn laatste woorden waren ‘Ok, dat zal ik niet doen’.
1:30 uur: Ginger krijgt geen antwoord als ze op de badkamerdeur klopt. Dan gaat ze naar binnen en vindt het roerloze lichaam van Elvis op de grond voor het toilet. Ze roept verwoed naar Elvis’ medewerkers Al Strada en Joe Esposito, die snel arriveren en een ambulance bellen.
Ginger werd wakker om 13.30 uur, rolde zich om, voelde dat Elvis niet in bed lag, en viel toen weer in slaap voor een paar minuten. Toen ze eenmaal wakker was, belde ze haar moeder die vroeg hoe het met Elvis was, Ginger had geen idee. Daarna kleedde ze zich aan en deed haar make-up op, ze liep naar Elvis’ badkamerdeur, klopte zachtjes en riep Elvis’ naam. Ze kreeg geen antwoord en toen duwde ze de deur open en ontdekte Elvis liggend op de vloer, zijn gouden pyjamabroek rond de onderkant van zijn voeten, zijn gezicht begraven in een plas braaksel op het dikke shag tapijt. In shock belde ze naar beneden en sprak met iemand van dienst, die persoon was Al Strada. Ze dacht dat Elvis was gevallen en zijn hoofd had gestoten, maar hij had echt hulp nodig. En snel.
2:56 uur: Elvis Presley arriveert per ambulance in het Baptist Medical Center in Memphis.
3:30 uur: Elvis wordt dood verklaard. – Elvis Presley overleden
4:00 uur: Op de trappen van Graceland vertelt Elvis’ vader Vernon Presley aan de verzamelde verslaggevers: “Mijn zoon is dood.”
Al was zich over Elvis aan het buigen toen Joe Esposito naar boven en naar de badkamer kwam gerend. Samen slaagden de twee mannen erin Elvis’ lichaam om te draaien en Joe probeerde wat leven in zijn oude vriend te blazen. Het leek even of de tijd stilstond, maar toen begon alles ineens te gebeuren. Vernon kwam de kamer binnen en zijn gezicht was een masker van angst terwijl hij uitriep: ‘Oh, God, zoon ga alsjeblieft niet weg, ga alsjeblieft niet dood!’. Joe werkte zo hard aan Elvis maar er was weinig twijfel in zijn hoofd of in iemand anders, Elvis was weg. Elvis’ gezicht was gezwollen en paarsachtig, de tong was verkleurd en stak uit zijn mond, de oogbollen waren bloedrood. Plotseling arriveerde Lisa Marie in het midden van dit alles. Wat is er mis met mijn vader? Schreeuwde ze, terwijl Ginger de eerste badkamerdeur sloot. Er is iets mis met mijn vader en ik ga het uitzoeken! had kleine Lisa geschreeuwd toen ze naar de tweede badkamerdeur rende, maar die op slot vond.
Doorgaan met lezen…
Mensen huilden en jammerden toen twee brandweermannen EMT aankwamen met een ambulance van Engine House No.29 in Whitehaven, op enkele minuten van Graceland. De ambulancemedewerkers waren getuige van wat zij later zeiden dat eruitzag en klonk als een bloedbad. In de badkamer stond een dozijn mensen, schreeuwend en roepend om iemand die Elvis kon helpen – Er moest toch iets zijn dat hem kon helpen? De twee ambulance mannen keken naar het bijna onherkenbare lichaam, ze wisten allebei dat ze hem niet konden helpen. Ze kregen te horen van Al Strada, die overstuur was en huilde, dat hij dacht dat Elvis een overdosis had genomen. Ze knikten naar hem. Er waren geen vitale tekenen en er leek weinig twijfel over een goede afloop. Joe en Charlie Hodge hielpen het ambulancepersoneel Elvis op een brancard te leggen en droegen hem naar beneden en in de ambulance. Vernon, nog steeds huilend, probeerde in het busje te komen maar werd tegengehouden. Hij riep naar zijn enige kind: “Ik kom er zo aan”. Voordat de ambulance Graceland verliet, stortte Dr. Nick zich op de roosters en sprong achterin. Hij begon aan Elvis te werken en schreeuwde ‘Adem, Elvis, kom op, adem voor me’. Dr. Nick werkte zo hard aan Elvis’ lichaam en de ambulancemedewerkers zeiden dat hij een blik op zijn gezicht had alsof hij niet kon geloven dat Elvis Presley kon sterven.
Ze arriveerden bij het Baptist Memorial Hospital om 14.55 uur, 22 minuten na de eerste oproep. Traumazaal nr.1 was in gereedheid gebracht, en een team van artsen en reanimatiedeskundigen stond klaar, maar er was weinig aan te doen, en uiteindelijk hielden ze het in goed overleg voor gezien.
Het was 15.30 uur.
Toen liep Dr. Nick Traumazaal nr.2 binnen, waar Joe, Charlie en andere Memphis-maffiajongens stonden en wachtten. Dr Nick kwam binnen en zei: “Het is voorbij, hij is weg”. Iedereen begon te huilen en Charlie Hodge begon de kamer uit te rennen, maar Joe hield hem tegen. Ze moesten in het ziekenhuis blijven, ze moesten rustig blijven, straks moesten ze de wereld het droevige en schokkende nieuws vertellen. Eerst belde Joe Col. Tom, eerst was hij geschokt, maar daarna ging het weer over tot de orde van de dag. Na dat telefoontje, belde Joe Priscilla. Toen ze het nieuws hoorde, liet ze de telefoon vallen. Ze was geschokt maar wilde weten hoe het met Lisa ging. Joe beloofde haar dat Lisa veilig was maar dat ze naar huis moest komen in Memphis.
Nu werd Dr. Nick terug naar Graceland gebracht. Hij moest Vernon het nieuws vertellen. Hij vreesde dat deze schok Vernon, die al een hartaanval had gehad, zou kunnen doden. Hij vroeg Vernon’s dokter om voor de zekerheid met hem mee te komen. Toen hij terug op Graceland aankwam, liep hij de kamer binnen waar Lisa met Vernon zat te huilen. Toen Vernon de zak met Elvis’ persoonlijke bezittingen in zijn handen zag, bevroor hij en riep uit: ‘Oh nee, nee, nee. Hij is weg! Dr. Nick liep naar Vernon, boog zich voorover en zei ‘Het spijt me zo’. Al snel kon je Vernon’s gejammer door het huis horen. Wat moet ik nu doen? Alles is weg’. Lisa Marie rende door het huis en huilde: “Mijn vader is weg”. Ginger, nog steeds in shock en huilend, trok Lisa in een lege kamer tot Priscilla arriveerde.
Nu was het tijd om de wereld het droevige nieuws te vertellen.
Joe, Charlie en Maurice Elliott, een ziekenhuisadministrateur, stonden in een kleine kamer met de wereldpers te kijken en te wachten op nieuws. Joe probeerde te spreken, maar er kwam niets uit. Hij was te overstuur en Charlie kon geen woord uitbrengen. Dus kwam het aan op Elliott.
De tijd was 16.00 uur op 16 augustus 1977.
Toen Joe en Charlie terug op Graceland aankwamen, stonden er fans buiten te huilen. Binnen was Vernon nog steeds aan het huilen van de pijn. Vernon huilde: “Mijn baby is dood. Ze hebben hem meegenomen, hij is weg. Mijn baby is dood’. Toen Joe en Charlie aankwamen, kwamen ook de medische rechercheurs Warlick. Sam Thompson nam de trap en ontsloot Elvis’ slaapkamerdeur, en ze gingen de studeerkamer in. Verspreid op banken die een volledige omtrek van de kamer vormden, lag een assortiment van teddyberen. Ze stonden tegenover een groot bureau met een bord waarop stond ELVIS PRESLEY, THE BOSS. De muren waren bekleed met leer of Naugahyde, de kamer had een kinderlijke uitstraling met het begin met het grootste dier en eindigde met de lege spuit, die op het bureau lag. Toen liep Warlick langs het bureau en uit de kantoor-den en in de slaapkamer. Aan de verste muur zag hij twee of drie televisietoestellen die op een diepe boekenkast stonden en schuin naar het grootste kingsize bed ter wereld staarden. Bovenop de boekenkast vond Warlick nog een lege spuit, net als die hij in de studeerkamer had gevonden.
Warlick gaf onmiddellijk opdracht de plaats des doods veilig te stellen, maar hij was zich van de zinloosheid van het gebaar al bewust voordat hij de badkamer binnenging. Hij zag het dieprode tapijt, een gelig kleed dat voor het zwarte toilet lag, en opnieuw een televisietoestel dat in het zicht van de commode was geplaatst. Twee telefoons en wat leek op een intercom waren naast de toiletpapierautomaat gemonteerd. Er waren ook comfortabele fauteuils rond de badkamer. De ronde douche had een diameter van ongeveer 2 meter. Een comfortabele stoel van vinyl stond in het midden van de douche en rechts van de deuropening was een 3 meter lange licht marmeren toonbank met een ingebouwde paarse wastafel. Een spiegel omrand met grote gloeilampen liep langs de muur op toonbanklengte. Warlick liep naar de toonbank en bekeek een zwarte dokterstas met een grote klep die naar beneden kon worden geklapt tot aan een grendel aan de voorkant. Binnenin bevonden zich een aantal kleine zwarte plastic lades. Die waren allemaal leeg.
Zo ook de medische kasten en er was geen enkel bewijs van zelfs maar de meest voorkomende huismiddeltjes in de badkamer. Voor Warlick, die dit werk al 4 jaar deed, was dit de eerste keer dat hij ooit een totale afwezigheid van medicijnen, recepten en niet-recepten in een huis ontdekte. Het interview dat hij kreeg was schoongemaakt. Het enige dat leek te ontbreken, behalve de lege injectienaalden, was het boek dat Elvis aan het lezen was toen hij stierf. Het boek was een studie over seks en psychische energie die seksuele posities correleerde met astrologische tekens. Warlick vond ook een vlek op de vloerbedekking van de badkamer. Die leek aan te geven waar Elvis had overgegeven nadat hij was getroffen, blijkbaar terwijl hij op of in de buurt van het toilet zat. Het leek Warlick dat Elvis enkele meters was gestruikeld of gekropen voor hij stierf.
Toen Warlick terug was in het ziekenhuis, iets voor 19 uur, stond de autopsie op het punt te beginnen. Hoewel hij geen formele rol had in de procedure, onderstreepte Dr. Nick’s aanwezigheid als waarnemer het feit dat Elvis’ dood door onbekende omstandigheden, en mogelijk zelfs onnatuurlijke oorzaak, bijna als een privé, en niet als een publieke zaak zou worden onderzocht, ondanks de voortdurende agitatie van het kantoor van de procureur-generaal om Elvis’ lichaam te verplaatsen naar het ziekenhuis van de stad aan de overkant van de straat. Als het lichaam was verplaatst, zou de lijkschouwer onder officiële staat opereren. In plaats daarvan, gewapend met het toestemmingsformulier verkregen van Vernon, voerden negen Baptisten het onderzoek uit in de volle wetenschap dat de wereld toekeek, maar de resultaten zouden worden vrijgegeven aan Elvis’ vader samen. Ze waren bezorgd dat de mensen de waarheid wilden weten. Er mochten geen fouten naar buiten komen.
Shelby County Medical examiner Jerry Francisco en Dr Nick hielden om 20.00 uur een persconferentie, waar de resultaten van de autopsie werden voorgelezen, ook al was de autopsie nog gaande.
Elvis Presley overleed aan Cardiac Arrhythmia als gevolg van een onbepaalde hartslag.
Toch ging de autopsie nog een paar uur door. Monsters werden verzameld en zorgvuldig bewaard, de inwendige organen werden onderzocht en het hart bleek vergroot, er werd een aanzienlijke hoeveelheid coronaire atherosclerose waargenomen, de lever vertoonde aanzienlijke schade, en de dikke darm was verstopt met ontlasting, wat duidt op een pijnlijke en langdurige darmziekte. De darmaandoening alleen al zou de dokters sterk hebben doen vermoeden wat ze nu al hadden op basis van Elvis’ ziekenhuisgeschiedenis, de vastgestelde leverschade en overvloedig anekdotisch bewijsmateriaal. Het druggebruik werd sterk betrokken in deze verwachte dood van een man van middelbare leeftijd, zonder bekende voorgeschiedenis van hartkwalen, die mobiel en functioneel was geweest binnen 8 uur voor zijn dood. Het was zeker mogelijk dat hij was genomen terwijl hij zich aan een ontlasting vasthield. Ze konden zelfs de mogelijkheid niet uitsluiten van een anafylactische shock, veroorzaakt door de codeïnepillen die hij van de tandarts had gekregen en waarvoor hij een lichte allergie had die al lang bestond.
De pathologen waren echter tevreden met het wachten op de laboratoriumresultaten, waarvan ze overtuigd waren dat die Dr. Francisco’s overhaaste en enigszins betekenisloze aankondiging zouden overrulen, wat uiteindelijk ook gebeurde. Er was in feite weinig verschil van mening tussen de twee belangrijkste laboratoriumrapporten en analyses die twee maanden later werden ingediend, waarbij elk een sterke overtuiging uitsprak dat de hoofdoorzaak van de dood polyfarmacie was en het rapport van Bio Science Laboratories dat aanvankelijk werd ingediend onder de naam van de patiënt Ethel Moore, vermeldde de detectie van 14 drugs in Elvis’ systeem, 10 in aanzienlijke hoeveelheid. Codeïne bleek 10 keer de therapeutische waarde te hebben, metha-qualone (Quaalude) was op zichzelf al giftig, maar het gecombineerde effect van de middelen die het centrale zenuwstelsel onderdrukten en de codeïne werd zwaar overwogen.
Dr Francisco en de lijkschouwer zouden bij hun oorspronkelijke diagnose blijven, en het debat over Elvis’ dood woedt nog steeds, meer dan 27 jaar lang. Er zijn rechtszaken geweest, wetgevende acties, medische schorsing en herinvoering, en pogingen tot schuld, ontkenning en heroverweging – Er zijn zoveel talloze verhalen om op te noemen.
En toch hoeft men maar te kijken naar Elvis’ leven, de toenemende afhankelijkheid van medicijnen die in bijna onvoorstelbare hoeveelheden voor hem beschikbaar waren, de bereidwillige inschakeling van artsen die nooit leken stil te staan bij de gevaren of waarschijnlijke gevolgen van datgene wat ze voorschreven, en het onweerlegbare bewijs van de medische problemen die voornamelijk voortkwamen uit het gebruik van medicijnen die Elvis de laatste 4 jaar onderging om de doodsoorzaak te begrijpen.
Joe Esposito was verantwoordelijk voor het regelen van de begrafenis, maar Vernon maakte zijn voorkeur duidelijk over elk van de belangrijke details. Het oorspronkelijke plan was om de dienst te houden in The Memphis Funeral Home, waar ook Gladys Presley’s begrafenis had plaatsgevonden, maar Vernon stond er deze keer op dat de ceremonie thuis zou plaatsvinden – precies zoals hij en Elvis wilden voor Elvis’ moeder. Hij was vastbesloten om de fans de kans te geven Elvis voor de laatste keer te zien. Ze waren hem trouw gebleven vanaf het begin van zijn geweldige carrière, dus Vernon wilde dat dit zou gebeuren. Joe had de Lisa Marie jet uitgestuurd om Priscilla en haar familie, Jerry Schilling, Joe’s nieuwe vriendin Shirley Dieu en ex-vrouw Jeanie op te halen. Hij hielp ook met het regelen van de reis van Linda Thompson en Ed Parker, en nog veel meer mensen. Priscilla had gezegd dat ze het aantal misschien laag moesten houden, hij was het daarmee eens. Ze wilden niet dat het een dierentuin zou worden.
Vernon wilde een kuipkist zoals die waarin ze Gladys hadden begraven, en begrafenisondernemer Bob Kendall kon er een vinden in Oklahoma City terwijl hij 17 witte Cadillac limousines wist te vinden voor het begrafenisvervoer, hoewel er maar 3 in de stad waren. Elvis zou begraven worden in een wit pak dat hij van zijn vader had gekregen en TCB lichtbout ring aan zijn vinger. Vernon vroeg Charlie en Larry Geller om zijn haar en make up te doen zodat Elvis er goed uit zou zien voor zijn fans.
South Central Bell verzocht alle Memphians om zich te beperken tot noodoproepen omdat de lijnen bezet waren en sommige werden doorgesneden, om de oproepen over Elvis te stoppen. De plaatselijke bloemisten werden overspoeld met bestellingen van meer dan drieduizend, ze werkten dag en nacht om de bestellingen bij te houden. De vraag was uit de wereld.
Om 1 uur ’s nachts belde Vernon dominee C.W. Bradley, minister van de Wooddale Church of Christ, waar Vernon’s vervreemde vrouw, Dee, naartoe ging. Vernon kende Bradley nauwelijks, hij was zelf niet zo’n formele kerkganger, en Elvis had Bradley alleen ontmoet op de begrafenis van zijn oom. Toch had Bradley alle begrip voor de redenen waarom Mr. Presley zou willen dat zijn zoon een fatsoenlijke ceremonie zou hebben. Hij zei: “Wil jij deze begrafenis voor mijn zoon doen? Bradley zei hem dat hij zeker bereid was. Toen zei Vernon: ‘Ik weet dat u geen mechanische muziek in uw kerk heeft, en we gaan een orgel gebruiken bij mijn zoon, zou dat goed zijn? Bradley zei hem van niet en ze begonnen te praten over wat voor soort dienst Vernon wilde.
Er zou natuurlijk muziek zijn, zoals Vernon zei. De muziek was de goede ouderwetse kwartetzang waar Elvis al van hield sinds hij een kleine jongen was. J.D. Sumner and The Stamps, The Statesmen, Jake Hess en James Blackwood hadden allemaal toegezegd om op te treden. Vernon had ook gehoopt dat dominee Bradley het niet erg zou vinden als Rex Humbard, een Televangelist die Elvis in Las Vegas had ontmoet, een paar woorden zou kunnen zeggen, en Bradley vond dat niet erg.
Snel was Priscilla aangekomen en Lisa Marie rende in de armen van haar Moeder. Moeder en Dochter huilden samen voordat Lisa Marie buiten ging spelen, Priscilla ging naar Vernon en ze huilden allebei een eeuwigheid en spraken over vroeger. Joe nam haar apart en gaf haar de Polaroid’s en videobanden terug die Elvis jaren geleden van haar had gefilmd. Priscilla was geschokt en kon niet geloven dat haar ex man die ze 19 jaar kende er niet meer was, het was moeilijk te bevatten. Buiten Graceland werd de groep fans groter en er stonden een heleboel fans te wachten buiten het Memphis Funeral Home.
Toen meldden Larry en Charlie zich bij het uitvaartcentrum in overeenstemming met Vernon’s verzoek, de volgende ochtend vroeg, 17 augustus. Charlie knipte en kleurde zijn bakkebaarden terwijl Larry het haar van Elvis knipte en stylede, en dan overlegden ze over de make-up. Terug in Graceland begon Joe al het meubilair uit de woonkamer te verhuizen voor de kist arriveerde. Al snel reed de enkele witte lijkwagen, voorafgegaan door een motorescorte, voor de middag naar Graceland. De menigte voor de deur, die tot 50.000 was aangegroeid, schreeuwde om een glimp toen de koperen kist de trappen op werd gedragen naar de voordeur. Ondertussen klommen een aantal fans in de bomen op het terrein van de naastgelegen Graceland Christian Church. De kist werd geplaatst in de boog tussen de woonkamer en de muziekkamer aan de uiterste zuidkant van het huis, en familie en goede vrienden kregen de kans om hun respect te betuigen voor de publieke bezichtiging, die halverwege de namiddag zou plaatsvinden. Vernon’s knieën knikten, oma Presley zakte bijna in elkaar, maar de kolonel, die die ochtend vroeg uit Portland was aangekomen, weigerde resoluut elke gelegenheid om het lichaam te bekijken. Voor zover iemand zich kon herinneren had de kolonel nog nooit een begrafenis bijgewoond – hoewel niemand zich kon herinneren dat hij zijn gedachten daarover ooit had uitgesproken, hoefde hij dat ook niet. Niemand kon de intensiteit van zijn praatjes met Vernon in de keuken missen, terwijl hij de rouwende vader onderhield en hem de ernst van de situatie probeerde duidelijk te maken. Ze hadden nu de behoefte, zelfs midden in de rouw, om hun gedachten stevig op de toekomst te richten. Het was bijna alsof Elvis in Duitsland was Kol. Tom vertelde Vernon dat de zieke geldmakers klaar stonden om neer te storten en alles van hen af te nemen. De kolonel vertelde Vernon dat mensen nu geld aan hen verdienen en als ze niet in beweging kwamen, Elvis’ naam en erfenis gebruikt zouden worden. Kolonel Tom maakte het Vernon duidelijk dat het tijd was om een standpunt in te nemen en Elvis’ naam en erfenis voor hem, Lisa Marie en natuurlijk Kolonel Tom zelf te houden. Alles wat Vernon deed was knikken. Hij was te overstuur om zich daar nu echt zorgen over te maken. Vernon’s gezicht was afgestompt en straalde een bijna onuitsprekelijke droefheid uit, hij vond het zo moeilijk om het hele probleem te begrijpen. Priscilla en Elvis’ mannen waren boos dat de kolonel het lef had dit nu te doen, dit was niet de tijd of de plaats. Toch wist Vernon dat de Kolonel echt om Elvis en de familie gaf. Vernon wist ook dat Kolonel Tom het beste voor had met hem en Lisa.
Voor de bezichtiging, die gepland was vanaf 15 uur, werd Elvis’ lichaam overgebracht naar de foyer, onder een kristallen kroonluchter net binnen de deur, wit linnen werd op de vloer gelegd onder de kist, en buiten was het gazon een zee van bloemen. Berichten op de radio beschreven het tafereel als grenzend aan massahysterie, toen vier fans tegelijk langs de stenen leeuwen liepen die de deur bewaakten, de kist passeerden en de deur weer uitgingen in de hitte van 90 graden. Verscheidene rouwenden vielen flauw op de marmeren vloer en moesten naar buiten gedragen worden. Een kwart mijl verder op de oprijlaan, met om de paar meter een hulpsheriff, een menigte van een mijl aan weerszijden, geduwd en geschoven naar de volgende door de poorten – Honderden vielen flauw in de hitte. Honderden vielen flauw in de hitte. Velen leefden op met een rubberen handschoen gevuld met ijs, wankelden terug in de menigte, om dan opnieuw flauw te vallen. Radiostations draaiden Elvis’ grootste hits en er werd meer politie ingehuurd uit Memphis en daarbuiten, die hielp de fans op afstand te houden.
Volgende pagina (gebruik paginanummers)