Als het klimaat goed is, zijn eetbare cactussen en vetplanten zeer onderhoudsarm en nog lekker ook!
Sommige mensen vragen wat het verschil is tussen cactussen en vetplanten. De definitie van een vetplant is een plant met “dikke, vlezige, water-opslag bladeren of stengels,” dus technisch gezien is een cactus een vetplant. Maar de meeste mensen gebruiken de term cactussen om vetplanten met stekels aan te duiden, en alle echte cactussen behoren tot de plantenfamilie Cactaceae.
Laten we het eens hebben over de grote verscheidenheid aan eetbare cactussen en andere vetplanten die voor u beschikbaar zijn voor eetbare landscaping:
Eetbare Cactussen
Alle echte cactusvruchten zijn veilig om te eten, maar sommige smaken beter dan andere. Sommige smaken het beste gekookt, en de meeste moeten worden geschild of anders hebben hun stekels verwijderd voordat je er een in je mond! En natuurlijk vindt iedereen iets anders lekker. Het is dus raadzaam om de cactus die je overweegt te kopen eerst uit te proberen, om er zeker van te zijn dat je hem lekker vindt en er niet allergisch voor bent.
Welke eetbare cactus je kiest, hangt af van waarvoor je hem wilt gebruiken en wat voor uitstraling je wilt in je eetbare landscaping. Veel eetbare cactussen behoren tot een van de 200+ Opuntia soorten, ook bekend als de Nopales, Nopalitos, de Cactuspeer, of de Paddle Cactus.
De bladeren en eivormige vruchten (of “tunas”) van alle Opuntia zijn eetbaar. U kunt Opuntia soorten herkennen aan hun ovale, platte bladeren, of “paddles,” bedekt met kleine stekels.
De cactusvijg (Opuntia ficus-indica) is de beroemdste en meest geliefde van de eetbare cactussen. Hun bladeren en vruchten, ook wel Indische vijg genoemd, zijn zeer smaakvol en zijn een hoofdbestanddeel van veel gerechten in Centraal-Amerika en het zuidwesten van de VS. Deze cactus is geïntroduceerd op plaatsen zo gevarieerd als Australië, Noord-Afrika, en de Galapagos Eilanden.
Opuntia zijn vrij koudetolerant (groeien tot in het noorden van British Columbia) en zijn op sommige plaatsen invasief geworden. Toch worden ze veel gebruikt in eetbare tuinen (ze vormen uitstekende barrièrehagen) en kunnen een prachtig middelpunt vormen in rotstuinen of andere droogtetolerante landschappen.
Saguaro (Carnegiea gigantea), het elegante symbool van de woestijn in het zuidwesten van de VS, heeft eetbare vruchten wanneer hij volledig volgroeid is (wat tientallen jaren kan duren). De Saguaro zelf is echter moeilijk te verkrijgen en in vele gebieden verboden te verplaatsen zonder vergunning.
De Organ Pipe Cactus (Stenocereus thurberi) lijkt op een Saguaro maar is kleiner met “armen” die gewoonlijk aan de basis van de plant groeien, in plaats van verder op de hoofdstam. Hij heeft lavendelblauwe bloemen en rode vruchten, Pitahaya Dulce genaamd, ongeveer zo groot als een golfbal.
Het Organ Pipe Cactus National Monument in Arizona (VS) staat er vol mee, en een bezoek is een prachtige manier om deze mooie cactussen in hun oorspronkelijke omgeving te zien.
De vruchten van de Barrel Cactus kunnen rauw worden geplukt en gegeten en hebben geen stekels, waardoor ze het gemakkelijkst te hanteren zijn. De bloemen en knoppen zijn ook eetbaar. Een van de legendes van het Amerikaanse Wilde Westen was dat je de Barrel Cactussen kon opensnijden en het vruchtvlees uitpersen om water te winnen dat je in leven zou houden in de diepe woestijn. Ik heb gehoord dat Barrel Cactus sap niet erg lekker smaakt, maar het is beter dan sterven van de dorst!
De wijnstokachtige Nachtbloeiende Cereus (Hylocereus undatus), ook bekend als de “Dragon Fruit” of Pitaya (en ook wel Pitahaya Dulce in sommige gebieden), is een cactus met lange vlezige bladeren en helder rode of gele vruchten met een witte of rode kern en zwarte, knapperige zaden met een hoge voedingswaarde. De plant heeft grote, welriekende witte bloemen die alleen ’s nachts bloeien.
Verschillende soorten worden ook wel “Nachtbloeiende Cereus” genoemd, zoals Peniocereus greggii.
Er zijn nog andere cactusvruchten die Pitaya worden genoemd, zoals van de Peruviaanse Appelcactus (Cereus repandus), die er heel anders uitziet dan de Hylocereus, maar ook zoete, felgekleurde eetbare vruchten heeft.
Een andere groep eetbare cactussen zijn de Epiphyllum-soorten of Orchideeëncactussen, die veel op de Hylocereus-soorten lijken, maar hun vruchten zijn niet zo groot. Deze hebben allemaal prachtige bloemen!
Eetbare Succulente Planten
Een paar van de succulente Caralluma-soorten, Caralluma fimbriata (Caralluma adscendens) en Caralluma edulis, worden in India en Noord-Afrika als groente gegeten.
Verschillende soorten van de Agave-succulenten kunnen eetbaar worden gemaakt, met als bekendste soort de Agave tequilana, die wordt gebruikt voor de productie van tequila!
Alle Sedumsoorten (ook wel “Stonecrops” genoemd) zijn eetbaar. Ze worden gebruikt in salades en zouden een zure of peperachtige smaak hebben. Eet ze met mate; sommige kunnen indigestie veroorzaken als ze in grote hoeveelheden worden gegeten.
Purslane is mijn favoriet van de eetbare vetplanten, omdat het nuttig is als bodembedekker in vochtige gebieden, gemakkelijk te kweken is, en heel mooi – en niet te vergeten buitengewoon smakelijk als het wordt gekookt.
In de VS wordt postelein als onkruid beschouwd, maar het is uitstekend in stoofpotten en soepen, en ook lekker gebakken en redelijk goed in salades.