Jarenlang hebben de bewoners van het afgelegen noordwestelijke Chinese dorp Liqian geloofd dat zij bijzonder waren.
Velen van de dorpelingen hebben westerse kenmerken, waaronder groene ogen en blond haar, wat sommige deskundigen ertoe heeft gebracht te suggereren dat zij afstammelingen kunnen zijn van een verloren gegaan Romeins legioen dat zich in het gebied heeft gevestigd.
Nu heeft DNA-onderzoek van de dorpelingen uitgewezen dat bijna tweederde van hen van Kaukasische afkomst is.
De resultaten geven gewicht aan de theorie dat de stichting van Liqian in verband kan worden gebracht met de legende van het verdwenen leger van de Romeinse generaal Marcus Crassus.
In 53 v. Chr., nadat Crassus door de Parthen was verslagen en onthoofd in de buurt van wat nu Iran is, bleven verhalen de ronde doen dat 145 Romeinen gevangen waren genomen en jarenlang door de regio zwierven.
De band van de stad met Rome werd voor het eerst geopperd door een professor Chinese geschiedenis in Oxford in de jaren 1950.
Oxford professor Homer Dubs gelooft dat de groep naar het oosten reisde, door de Chinezen gevangen werd genomen en in 36 v. Chr. Liqian stichtte.
Prof Dubs theoretiseerde dat zij als een huursoldaat troepen oostwaarts trokken, waardoor een troep ‘met een visformatie’ 17 jaar later door de Chinezen gevangen werd genomen.
Er is gesuggereerd dat sommigen oostwaarts zijn getrokken naar het huidige Oezbekistan en later in dienst zijn gegaan bij de Hun hoofdman Jzh Jzh tegen de Chinese Han Dynastie.
Hij zei dat de ‘vissenschubformatie’ een verwijzing was naar de Romeinse ‘schildpad’, een falanx die aan alle kanten en van bovenaf door schilden werd beschermd.
Homer Dubs voegde verhalen samen uit de officiële geschiedenissen, die zeiden dat Liqian was gesticht door soldaten die gevangen waren genomen in een oorlog tussen de Chinezen en de Hunnen in 36 v. Chr., en de legende van het verdwenen leger van Marcus Crassus, een Romeinse generaal.
Een inwoner , Cai Junnian, 38, met groene ogen wordt nu door vrienden Cai Luoma, of Cai de Romein, genoemd en is een plaatselijke beroemdheid geworden.
Marcus Licinius Crassus
Marcus Licinius Crassus was, naast Julius Caesar en Pompeius de Grote, een van de drie machtigste mensen ter wereld en een van de rijkste mannen uit de geschiedenis.
Hij is beroemd geworden door het neerslaan van de slavenopstand onder leiding van Spartacus van 73 v. Chr. tot 71 v. Chr. Dit deed hij op eigen kosten toen eenmaal duidelijk was geworden dat er een reëel gevaar voor Rome dreigde.
Hij werd in 70 v. Chr. tot consul gekozen en hij werd de beschermheer van de jonge Julius Caesar, die hij in zijn eigen politieke ambities steunde.
Crassus kreeg Syrië als zijn provincie van waaruit hij zijn troepen aanvoerde in een poging het koninkrijk van Partha te veroveren. Hier ontmoette hij zijn gelijke.
Zijn legioenen werden verslagen in de Slag bij Carrhae in het huidige Turkije, waar zijn zoon werd onthoofd.
Volgens de legende werd Crassus ook onthoofd en werd er goud in zijn open mond gegoten als illustratie van zijn hebzucht.
Graven in het nabijgelegen Yongchang zijn ook opgedoken als bewijs dat er in die tijd Romeinen in het westen van China woonden.
Archeologen ontdekten dat een van de graven was voor iemand die ongeveer zes voet lang was – wat sommigen doet geloven dat er Romeinse legionairs in de heuvels daar begraven waren.
Anderen wijzen er echter op dat het gebied deel uitmaakte van de populaire handelsroute van de Zijderoute en dat er dus veel mensen van verschillende nationaliteiten begraven kunnen zijn, sommige zelfs tot in het westen van de Middellandse Zee.
Collega-academici hebben Dubs’ theorie beschreven als ‘interessant en provocerend’, maar hebben kritiek geuit op het feit dat er te veel conclusies aan verbonden worden.
Yang Gongle, professor aan de Beijing Normal University, zei dat er niet voldoende bewijs is om de dorpelingen in verband te brengen met de oude Romeinen.
Volgens Yang’s onderzoek werd Liqian County gesticht in 104 v.Chr., een halve eeuw eerder dan de voorgestelde aankomst van de Romeinse soldaten.
En hij merkte op dat de vis-schaal formatie niets te maken had met de beroemde ’testudo’ strategie van het Romeinse legioen.
De dubbele houten palissade, die op visschubben kan hebben geleken, werd in die tijd veel gebruikt bij constructies in Centraal-Azië en India, zei Yang.
Maurizio Bettini, een antropoloog van de Universiteit van Siena, was ook niet onder de indruk van de theorie die hij heeft afgedaan als ‘een sprookje’.
Hij zei tegen de Italiaanse krant La Repubblica: “Om het onbetwistbaar te maken, zou men voorwerpen moeten vinden zoals Romeins geld of wapens die typisch waren voor Romeinse legionairs.
‘Zonder dit soort bewijs is het verhaal van de verloren legioenen niet meer dan een legende.’
Het verhaal wordt ook gecompliceerd door het feit dat het Romeinse Rijk in die tijd op zijn hoogtepunt was en het grootste deel van de wereld in Europa Afrika en West-Europa had overheerst.
Als onderdeel van hun strategie huurden de Romeinen ook troepen in waar ze ook veroverd hadden en dus bestonden veel Romeinse legioenen niet uit inheemse Romeinen, maar uit veroverde mannen uit de omgeving die vervolgens training kregen
