Disclaimer: De meningen in dit artikel zijn uitsluitend die van de auteur en geven niet het standpunt van de Muhlenberg Weekly over a capella weer.
Velen hebben me aangeraden dit artikel niet te publiceren, maar ik laat me niet langer het zwijgen opleggen. Voordat ik met de kern van de zaak begin, wil ik eerst wat achtergrondinformatie geven over mijzelf en mijn relatie tot a capella. Ik ben geen onbekende in a capella, gedurende drie jaar van de middelbare school zat ik zelf in een a capella groep, de Creshen-dudes, en in mijn laatste jaar was ik er medeorganisator van. Twee van mijn broers en zussen hebben ook heel wat tijd doorgebracht in a capella groepen, en ik ben naar hun optredens geweest. Er was een moment dat ik dacht dat a capella cool was, maar dat punt is voorbij.
Ik begrijp de cultuur op deze campus, ik snap dat ik hier in de minderheid zal zijn, maar genoeg is genoeg. Ik hou niet van a capella. Niet alleen hou ik niet van a capella, ik begrijp ook niet hoe mensen consequent geëngageerd en vermaakt kunnen worden door a capella shows. Kennelijk houden mensen hier op Muhlenberg van a capella, er zijn zes a capella groepen op de campus, wat voor een campus van ongeveer 2000 studenten overdreven lijkt. Maar voordat we zoiets ondoordachts zeggen, moeten we ons afvragen wat hen van elkaar onderscheidt. Voor het grootste deel is het verschil de demografie van hun leden (zoals Acafellas of Girls Next Door), met uitzondering van Noteworthy, die alleen Broadway-tunes brengt, en de Chaimonics, die zowel traditionele Hebreeuwse liederen als hedendaagse pophits brengen. Ik zie wel wat deze groepen van elkaar onderscheidt, maar de grote vraag blijft.
Wat maakt een a capella groep anders dan welke andere a capella groep in de wereld? Voor zover ik kan zien, niet veel. En dat geldt voor alle a capella groepen, niet alleen die hier op Muhlenberg. Een van de beste dingen aan muziek is wat mensen ermee doen. Muziekgenres worden verondersteld te groeien, te ontwikkelen, te veranderen met de tijd en groepen, maar ik zie dat gewoon niet bij a capella. A capella is gewoon een regurgitatie van populaire muziek en dat is het al sinds het begin. Hoe kan ik geïnteresseerd zijn in de Acafellas-vertolking van Year 3000 als ik duizenden andere groepen kan vinden die vrijwel hetzelfde doen? Dit is geen aanval op de Acafellas, dit is een aanval op a capella. Want als ik naar Williams College zou gaan, zou ik schrijven waarom de Williams College Ephlats diezelfde nummers doen. En ik snap dat het schrijven van nieuwe en interessante a capella liedjes moeilijk is, daarom doe ik het ook niet. Dat is waarom ik komedie schrijf, omdat ik het leuk vind om de moeite te doen om nieuwe en interessante komische stukken te schrijven. Als je niet iets nieuws probeert of iets anders probeert te maken, wat heeft het dan voor zin om het te doen? En als je niets nieuws of anders te zien krijgt, wat is dan het nut om het te zien? Ik begrijp dat dit veel tijd kost, maar zou het niet beter zijn om minder concerten te geven die interessanter en boeiender zijn?
Ik wil duidelijk zijn: het is niet mijn bedoeling om de a capella-groepen van Muhlenberg of hun leden in een kwaad daglicht te stellen; ze zijn getalenteerd en ik zou niet kunnen wat zij doen. Ik snap waarom mensen a capella doen, het is heel leuk om in een a capella groep te zitten en als je van zingen houdt is het een geweldige manier om jezelf te laten horen. Ik maak u, de lezer, iets wijs. Ja, u. Jij die naar deze concerten gaat en dezelfde nummers met andere zangers ziet. Kijk naar het GND valentine’s day concert. Er was maar één nieuw nummer op dit evenement, en toch zat het vol. Je gaat mensen die je al eerder hebt gezien liedjes zien zingen die je ze al eerder hebt horen zingen. Waarom?
Dat is geen retorische vraag, ik wil het echt weten want ik snap het niet. Voor mij is a capella saai en vermoeiend en ik zie de aantrekkingskracht niet, maar er moet een zekere aantrekkingskracht zijn. De obsessie met a capella op de campus heeft me lang boos gemaakt, ik was gefrustreerd dat mensen niets nieuws leken te willen en in plaats daarvan tevreden waren met het steeds maar weer zien van hetzelfde oude ding. Nu maakt het me alleen maar verdrietig omdat iets nieuws proberen op deze campus moeilijk is en meestal niet wordt gesteund door het studentencorps. Dit is geen specifiek Muhlenberg probleem, in Amerika zijn college a capella groepen gebruikelijker dan hogescholen. Ik mis duidelijk iets. Het frustreert me nog steeds dat mensen blijkbaar liever een standaard a capella groep zien dan, bijvoorbeeld, een nieuwe komiek op de campus. Misschien is er iets aantrekkelijks aan het comfort dat je weet dat je hetzelfde krijgt, comfort in het weten. Maar waar is dat comfort goed voor? Je hebt macht, als je niet meer komt opdagen om a capella groepen te steunen, zullen ze meer moeten gaan doen. Je kunt van a capella houden, maar dat betekent niet dat je geen hoge verwachtingen mag hebben en mensen niet aan die verwachtingen mag houden en ik hoop dat je dat doet.