Maar de makers van talloze babyapparaten proberen ouders nog steeds van het tegendeel te overtuigen, en marketeers proberen daarbij een beroep te doen op de ergste angsten van mensen. Neem bijvoorbeeld de slogan voor de Owlet infant sok, een over-the-counter hartslag-en ademhalingsmonitor: “Weten of uw baby ademt.”
De sok, die 250 dollar kost, wordt verkocht als een pulsoxymeter voor thuisgebruik, gebaseerd op technologie die de bloedzuurstofniveaus meet. (Als de vitale functies van een baby drastisch dalen, zegt Owlet, wordt een waarschuwing verzonden naar de smartphone van de verzorger).
“Dat klinkt misschien heel, heel belangrijk,” zegt Kitsiou Spyros, een assistent-professor in biomedische en gezondheids-informatiediensten aan de Universiteit van Illinois in Chicago. “Maar je moet heel voorzichtig zijn. Wat is de werkzaamheid van het apparaat? Op dit moment hebben we geen enkel bewijs dat het werkt.”
Een woordvoerder van Owlet vertelde me dat het bedrijf “side-by-side nauwkeurigheidstests heeft uitgevoerd met ziekenhuis-grade oximeters in een klinische omgeving” en “tienduizenden uren van in-home testen heeft uitgevoerd voordat het product werd vrijgegeven.” Maar dergelijke apparaten zijn niet onderworpen aan het soort onderzoek dat bonafide medische apparaten moeten ondergaan. David King, docent kindergeneeskunde aan de Universiteit van Sheffield in Engeland, schreef in 2014 in het medische tijdschrift BMJ over zijn bezorgdheid over de snelgroeiende industrie van baby-wearables.
Owlet stelt op zijn website dat het apparaat “u waarschuwt als er iets mis lijkt te zijn met de hartslag van uw baby of de hoeveelheid zuurstof in zijn/haar lichaam.” Rest Devices beweert dat zijn product ouders in staat stelt “de ademhalingspatronen van hun baby in realtime” te zien. Sproutling zegt dat het u laat weten “of uw baby gezond slaapt of dat er iets mis is.” Er zijn geen gepubliceerde gegevens die deze beweringen staven, en omdat de apparaten als consumenten- en niet als medische hulpmiddelen worden verkocht, zijn dergelijke gegevens niet vereist. In het ideale geval zouden fabrikanten verplicht zijn om waarnemingsstudies of gerandomiseerde onderzoeken uit te voeren om hun beweringen over het nut en de doeltreffendheid van draagbare apparaten bij baby’s te staven, zelfs als ze worden gecategoriseerd als consumentenapparaten.
De American Academy of Pediatrics waarschuwt ook tegen het gebruik van dergelijke apparaten, en zegt dat er geen bewijs is dat ze de plotselinge dood van baby’s verminderen. Eén studie, gepubliceerd in het Journal of the American Medical Association in 2001, wees uit dat de werkzaamheid van dergelijke apparaten niet bewezen is, zelfs niet voor baby’s met een verhoogd risico op SIDS.
Bewegings- en ademhalingsmonitoren bestaan al tientallen jaren, maar ze zijn niet altijd op grote schaal beschikbaar geweest voor aankoop zoals nu het geval is. Een vlaag van aandacht over wiegendood in de jaren 1960 en 1970 verhoogde het publieke bewustzijn van plotselinge kindersterfte, maar droeg waarschijnlijk ook bij aan de angst onder ouders van pasgeborenen. In 1978 patenteerden een paar ingenieurs van het technologiebedrijf Intersonics Corporation een draagbare monitorgordel voor zuigelingen. Het bestond uit een plastic schijf bevestigd aan een elastische doek die rond het middel van een pasgeborene moest worden gedragen. Volgens krantenberichten uit die tijd zou een alarm afgaan om gevaarlijke schommelingen in temperatuur, polsslag of ademhaling aan te geven. (Het had ook een lampje dat aangaf dat het apparaat überhaupt was ingeschakeld.)