De grootste voorraad zwendel van recente tijd

Wat zijn de grootste voorraad zwendel van recente tijd?

Inzicht in hoe rampen beleggers in het verleden overkwamen, kan huidige beleggers helpen ze in de toekomst te vermijden. Hier zijn enkele van de all-time meest significante gevallen van bedrijven verraden hun investeerders. Sommige van deze gevallen zijn echt verbazingwekkend. Probeer ze eens te bekijken vanuit het perspectief van een aandeelhouder. Helaas konden de betrokken aandeelhouders niet weten wat er werkelijk gebeurde toen ze werden bedrogen om te investeren.

ZZZZ Best (1986)

Barry Minkow, de eigenaar van dit bedrijf, beweerde dat dit tapijtreinigingsbedrijf uit de jaren tachtig de “General Motors van de tapijtreiniging” zou worden. Minkow leek een miljoenenbedrijf op te bouwen, maar hij deed dit door vervalsing en diefstal. Hij creëerde meer dan 20.000 valse documenten en verkoopbonnen zonder dat iemand iets vermoedde.

Hoewel zijn bedrijf een fraude was om accountants en investeerders te misleiden, gaf Minkow meer dan 4 miljoen dollar uit om een kantoorgebouw in San Diego te huren en te renoveren. ZZZZ Best ging in december 1986 naar de beurs en bereikte uiteindelijk een marktkapitalisatie van meer dan $200 miljoen. Verbazingwekkend genoeg was Barry Minkow op dat moment nog maar een tiener. Hij werd veroordeeld tot 25 jaar gevangenisstraf.

Centennial Technologies (1996)

In december 1996 registreerden Emanuel Pinez, de CEO van Centennial Technologies, en zijn management dat het bedrijf $2 miljoen aan inkomsten uit PC-geheugenkaarten had gehaald. Het bedrijf verzond echter in werkelijkheid fruitmanden naar klanten. De werknemers creëerden vervolgens valse documenten als bewijs dat ze de verkoop registreerden. De aandelen van Centennial stegen met 451% tot $55,50 per aandeel op de New York Stock Exchange (NYSE).

Volgens de Securities and Exchange Commission (SEC) heeft Centennial tussen april 1994 en december 1996 zijn inkomsten met ongeveer $40 miljoen overgewaardeerd. Verbazingwekkend genoeg meldde het bedrijf een winst van 12 miljoen dollar, terwijl het ongeveer 28 miljoen dollar had verloren. Het aandeel kelderde tot minder dan $3. Meer dan 20.000 beleggers verloren bijna al hun investeringen in een bedrijf dat ooit als een lievelingetje van Wall Street werd beschouwd.

Bre-X Minerals (1997)

Dit Canadese bedrijf was betrokken bij een van de grootste aandelenzwendelpraktijken in de geschiedenis. Haar Indonesische goudmijn, die naar verluidt meer dan 200 miljoen ounce zou bevatten, zou de rijkste goudmijn ooit zijn. De aandelenprijs van Bre-X schoot omhoog tot een hoogtepunt van $280 (gecorrigeerd voor de splitsing), waardoor gewone mensen in één klap miljonairs werden. Op het hoogtepunt had Bre-X een marktkapitalisatie van 4,4 miljard dollar.

Het feest eindigde op 19 maart 1997, toen bleek dat de goudmijn frauduleus was, en het aandeel kort daarna tot een kwartje tuimelde. De grootste verliezers waren het pensioenfonds van de overheidssector in Quebec, dat 70 miljoen dollar verloor, de Ontario Teachers’ Pension Plan Board, die 100 miljoen dollar verloor, en de Ontario Municipal Employees’ Retirement Board, die 45 miljoen dollar verloor.

Enron (2001)

Vóór dit debacle was Enron, een in Houston gevestigde onderneming die in energie handelde, op basis van de omzet de op zeven na grootste onderneming in de Verenigde Staten. Door ingewikkelde boekhoudpraktijken, waarbij gebruik werd gemaakt van lege vennootschappen, kon Enron honderden miljoenen aan schulden buiten de boeken houden. Op die manier werden beleggers en analisten wijsgemaakt dat het bedrijf fundamenteel stabieler was dan het in werkelijkheid was. Bovendien boekten de lege vennootschappen, geleid door leidinggevenden van Enron, fictieve inkomsten, waarbij in wezen één dollar aan inkomsten meerdere malen werd geboekt. Deze praktijk wekte de schijn van ongelooflijke winstcijfers.

Uiteindelijk ontrafelde het complexe web van bedrog zich, en de aandelenkoers dook van meer dan $90 naar minder dan 30 cent. Toen Enron ten onder ging, ging ook Arthur Andersen ten onder, destijds het op vier na grootste accountantskantoor ter wereld. Andersen, Enron’s accountant, implodeerde nadat David Duncan, Enron’s hoofdaccountant, opdracht gaf duizenden documenten te vernietigen. Door het fiasco bij Enron werd de uitdrukking “de boeken vervalsen” opnieuw een begrip.

WorldCom (2002)

Nauw na de ineenstorting van Enron werd de aandelenmarkt opgeschrikt door een ander boekhoudschandaal van miljarden dollars. Telecommunicatiegigant WorldCom kwam onder vuur te liggen na weer een geval van ernstige “boekhoudfraude”. WorldCom boekte bedrijfskosten als investeringen. Blijkbaar was het bedrijf van mening dat kantoorpennen, potloden en papier een investering waren in de toekomst van het bedrijf en heeft het daarom de kosten van deze artikelen over een aantal jaren als kosten geboekt (of gekapitaliseerd).

In totaal werd 3,8 miljard dollar aan normale bedrijfskosten, die allemaal als kosten zouden moeten worden geboekt voor het boekjaar waarin ze werden gemaakt, behandeld als investeringen en over een aantal jaren geboekt. Door deze kleine boekhoudkundige truc werd de winst voor het jaar waarin de uitgaven werden gedaan, sterk overdreven. In 2001 rapporteerde WorldCom een winst van meer dan 1,3 miljard dollar. In feite werden haar activiteiten steeds onrendabeler. Wie had het meest te lijden onder deze deal? De werknemers; tienduizenden van hen verloren hun baan. De volgende die het verraad voelden, waren de investeerders die moesten toezien hoe de aandelenkoers van WorldCom instortte van meer dan $60 tot minder dan $1.

Tyco International (2002)

Nadat WorldCom het vertrouwen van de investeerders al had geschokt, zorgden de managers van Tyco ervoor dat 2002 een onvergetelijk jaar zou worden voor de aandelen. Vóór het schandaal werd Tyco beschouwd als een veilige blue chip-belegging, met de productie van elektronische componenten, gezondheidszorg en veiligheidsapparatuur. Tijdens zijn regeerperiode als CEO sluiste Dennis Kozlowski, die door BusinessWeek tot de 25 beste bedrijfsmanagers werd gerekend, hordes geld uit Tyco, in de vorm van niet-goedgekeurde leningen en frauduleuze aandelenverkopen.

Samen met CFO Mark Swartz en CLO Mark Belnick ontving Kozlowski $170 miljoen aan leningen met een lage tot geen rente, zonder goedkeuring van de aandeelhouders. Kozlowski en Belnick regelden de verkoop van 7,5 miljoen ongeautoriseerde aandelen Tyco voor een gerapporteerd bedrag van 430 miljoen dollar. Deze fondsen werden het bedrijf uitgesmokkeld, meestal vermomd als bonussen of voordelen voor leidinggevenden. Kozlowski gebruikte het geld om zijn uitbundige levensstijl te bevorderen, waaronder een handvol huizen, een berucht douchegordijn van $6.000 en een verjaardagsfeestje van $2 miljoen voor zijn vrouw. Begin 2002 begon het schandaal zich langzaam te ontrafelen en daalde de aandelenkoers van Tyco in zes weken tijd met bijna 80%. De directieleden ontsnapten aan hun eerste hoorzitting door een nietig geding, maar werden uiteindelijk veroordeeld tot 25 jaar gevangenisstraf.

HealthSouth (2003)

De boekhouding van grote ondernemingen kan een moeilijke taak zijn, vooral wanneer directieleden winstverslagen willen vervalsen. Eind jaren negentig begon CEO en oprichter Richard Scrushy zijn werknemers op te dragen de inkomsten op te blazen en de netto-inkomsten van HealthSouth te overdrijven. In die tijd was het bedrijf een van Amerika’s grootste dienstverleners in de gezondheidszorg, met een snelle groei en de overname van een aantal andere bedrijven in de gezondheidszorg. De eerste tekenen van problemen doken eind 2002 op, toen Scrushy naar verluidt HealthSouth-aandelen ter waarde van 75 miljoen dollar verkocht voordat hij een winstverlies bekendmaakte. Een onafhankelijk advocatenkantoor concludeerde dat de verkoop niet direct verband hield met het verlies en dat beleggers de waarschuwing ter harte hadden moeten nemen.

Het schandaal ontvouwde zich in maart 2003, toen de SEC bekendmaakte dat HealthSouth de inkomsten met $2,7 miljard had overdreven. De informatie kwam aan het licht toen CFO William Owens, in samenwerking met de FBI, Scrushy op band opnam om de fraude te bespreken. De gevolgen waren snel merkbaar: het aandeel daalde in één dag met 97% tot een slotkoers van 11 cent. Verbazend genoeg werd de CEO vrijgesproken van 36 aanklachten van fraude, maar werd hij later veroordeeld op beschuldiging van omkoping. Blijkbaar regelde Scrushy politieke bijdragen van $500.000, waardoor hij zich kon verzekeren van een zetel in de raad van toezicht van het ziekenhuis.

Bernard Madoff (2008)

Bernard Madoff, de voormalige voorzitter van de Nasdaq en oprichter van de beursvennootschap Bernard L. Madoff Investment Securities, werd door zijn twee zonen aangegeven en op 11 december 2008 gearresteerd, omdat hij een Ponzi-regeling zou hebben beheerd. De 70-jarige hield de verliezen van zijn hedgefonds verborgen door vroege beleggers te betalen met geld dat hij van anderen had gekregen. Dit fonds boekte 15 jaar lang elk jaar een winst van 11%. De vermeende strategie van het fonds, die als reden voor deze consistente rendementen werd opgegeven, was het gebruik van eigen optiecollars die bedoeld zijn om de volatiliteit te minimaliseren. Door deze zwendel liepen beleggers ongeveer 50 miljard dollar mis.

The Bottom Line

Het ergste van deze zwendel is dat beleggers werden overrompeld. Degenen die voor fraude worden veroordeeld, kunnen verscheidene jaren in de gevangenis doorbrengen, wat beleggers/belastingbetalers nog meer geld kost. De SEC probeert dergelijke oplichtingspraktijken te voorkomen, maar met duizenden beursgenoteerde bedrijven in Noord-Amerika is het bijna onmogelijk om ervoor te zorgen dat een ramp zich niet herhaalt.

Is er een moraal aan dit verhaal? Ja. Beleg altijd met zorg en diversifieer, diversifieer, diversifieer. Door een goed gediversifieerde portefeuille aan te houden, zorgt u ervoor dat gebeurtenissen als deze u niet van de weg afrijden, maar slechts verkeersdrempels blijven op uw weg naar financiële onafhankelijkheid.