Tien procent van alle bekende zwangerschappen eindigt in een miskraam. Dus waarom is het onderwerp nog steeds zo taboe? Voor vrouwen die te maken hebben met het gecompliceerde verdriet van een miskraam, is het niet het beeld dat troost biedt – het is de wetenschap dat ze niet alleen zijn, dat er een ruimte is om hun verhaal te delen. Om een einde te maken aan de cultuur van stilzwijgen rond zwangerschap en babyverlies, presenteert Glamour The 10 Percent, een plek om de stereotypen te ontmantelen en echte, rauwe, stigma-vrije verhalen te delen.
Twee dagen voordat ik op een stokje plaste en erachter kwam dat ik voor de tweede keer zwanger was, zat ik in achtbanen op Universal Orlando. Ik denk dat ik ergens diep van binnen wist dat deze zwangerschapspoging de charme zou zijn en dat ons leven op het punt stond (opnieuw) te veranderen, dus ik was blij dat ik het weekend kon doorbrengen met ontspannen en mijn gedachten afleiden van zwanger worden.
Toen het jaar begon, wilden mijn man en ik dolgraag beginnen met onze pogingen om zwanger te worden. We hadden net onze eerste huwelijksverjaardag gevierd, en een paar maanden later omhelsden we elkaar na mijn eerste positieve zwangerschapstest. Twee weken later veranderde onze opwinding in verdriet toen we elkaars hand vasthielden in het kantoor van mijn ob-gyn terwijl ze me vertelde dat ik een verwoeste eicel bleek te hebben (een soort zeer vroege miskraam waarbij een bevruchte eicel zich nooit ontwikkelt tot een embryo). We waren er kapot van.
Na mijn miskraam voelde ik me niet thuis in mijn eigen lichaam. Maar toch wilde ik meteen weer beginnen met proberen. Dus met toestemming van mijn arts deden we dat drie weken later.
Ik rouwde nog om de miskraam toen ik ontdekte dat ik weer zwanger was. In het begin was ik dolblij – het voelde alsof ik mezelf bewees dat mijn lichaam niet kapot was door het verlies. Ik voelde me sterk. Opgewonden. Vervuld van hoop over mijn toekomst als moeder.
Een paar dagen later kwam de intense en oncontroleerbare angst opzetten.
De angst om het opnieuw te proberen
De angst die volgde op de vreugde van de ontdekking dat ik weer zwanger was, is niet ongewoon. “De waarheid is dat zwangerschap na een miskraam vol triggers en angst zit,” zegt Arden Cartrette, van Hello Warrior, een site die verhalen deelt over onvruchtbaarheid en zwangerschapsverlies. “De angst voor bloedingen, krampen, je niet ziek voelen – het rommelt allemaal met je hoofd op een manier die niemand echt kan begrijpen, tenzij ze het zelf hebben meegemaakt.”
De angsten zijn echt, bevestigt Tristan Bickman, M.D., een ob-gyn in Californië. “Maar de realiteit is dat de meeste vrouwen weer zwanger worden met een normale zwangerschap.” Toen ik het kantoor van mijn arts belde om het nieuws te vertellen, bestelden ze bloedtesten om te bevestigen dat mijn HCG-niveaus (humaan choriongonadotrofine, het zogenaamde zwangerschapshormoon) goed stegen en planden ze vier weken later mijn eerste echografie in. Als alles goed zou verlopen, zouden we voor het eerst de hartslag van de baby horen.
Mijn vorige zwangerschap was nooit zo ver gevorderd.
Na een miskraam is vier weken wachten om te weten of je zwangerschap vordert, een kwelling. Het voelde alsof de wereld op pauze stond – mijn hoop en mijn adem stokten in mijn borst, in de greep van de angst om opnieuw een miskraam te krijgen. Die angst bezorgde me slapeloosheid, constante zorgen, af en toe een spontane huilbui, en extra bezoekjes aan mijn therapeut. Ik had nog nooit zo graag zwanger willen zijn als nu. Ik had dit soort zorgen nog nooit eerder ervaren.
Ik ben niet nieuw voor dit soort gevoelens – ik werd gediagnosticeerd met een gegeneraliseerde angststoornis toen ik vier jaar geleden in een afkickkliniek zat voor een stoornis in het alcoholgebruik – maar dit was een heel nieuw soort intense angst. Mijn therapeut beschreef mijn angst als een “verlies van onschuld.”
Nadat mijn bloedtest met goede resultaten terugkwam (mijn HCG was in 48 uur verdrievoudigd; een verdubbeling was alles wat nodig was om een gezonde zwangerschap te bevestigen), telde ik de dagen af tot mijn eerste echografie. Mijn man en ik huilden allebei een beetje toen we onze perfect gezonde baby zagen (die een paar dagen eerder dan gepland meette) tijdens mijn zeven-weken echo. We zagen zelfs een kleine lichtflikkering waar het hartje van de baby klopte – hoewel we de hartslag nog niet hoorden.
Ondanks succesvolle bloedtests en doktersbezoeken was ik nog steeds nerveus tijdens het eerste trimester, wanneer het risico op een miskraam het grootst is. De angst die ik in die eerste weken van de zwangerschap had gevoeld, werd nauwelijks losser. Ik werd achtervolgd door verhalen over “gemiste miskramen”, waarbij een foetus niet meer leeft maar het lichaam dat niet herkent en nog steeds tekenen van zwangerschap vertoont totdat de miskraam uiteindelijk via een echografie wordt ontdekt.
Dus bij het doen van onderzoek voor dit verhaal, reikte ik uit naar andere vrouwen die te maken hebben met dezelfde angst na een miskraam, zoals Lauren Wellbank, 38, die haar derde zwangerschap miskraamde (de eerste twee waren gezond) met zes weken. Daarna werd ze bijna onmiddellijk opnieuw zwanger. “Het feit dat ik zo snel zwanger werd, gaf me het gevoel dat het een teken was dat alles goed zou komen. Dat stopte de paranoia echter niet,” zegt ze. “Ik grapte met mijn man dat ik PTSS had van het verlies. Elke keer als ik ook maar het kleinste beetje nattigheid in mijn ondergoed voelde – en alle zwangere mensen daarbuiten weten waar ik het over heb – haastte ik me naar de badkamer om er zeker van te zijn dat het niet weer bloed was.”
Ik kon me zo goed inleven in het verhaal van Wellbank, maar toch kon ik het knagende stemmetje in mijn hoofd niet tot zwijgen brengen: Zij wist tenminste dat ze een gezonde zwangerschap kon hebben. Omdat ik mijn eerste zwangerschap had verloren, was er geen garantie dat ik ooit een gezonde zwangerschap zou kunnen hebben. Ik wist dat de statistieken in mijn voordeel waren (slechts 1% van de vrouwen krijgt herhaaldelijk een miskraam), maar mezelf vertellen dat het waarschijnlijk goed zou komen met mij en de baby, een paar dozijn keer per dag, hielp maar tot op zekere hoogte. Dus belde ik mijn dokter om extra bloedonderzoek te vragen. Hoe meer gegevens ik had om te bewijzen dat mijn zwangerschap gezond was, zo redeneerde ik, hoe makkelijker het zou zijn om de aanhoudende angst de kop in te drukken.
Ook dit is normaal, zegt Bickman. “Sommige vrouwen die een zwangerschap hebben na een miskraam zullen me vaker zien,” zegt ze. “We doen eerder en vaker bloedonderzoek. Dit kan ervoor zorgen dat ze zich zekerder voelen over hun zwangerschap.”
Na nog een positieve bloedtest en een echoafspraak waarbij we eindelijk de hartslag hoorden, voelde ik een nieuw gevoel van opluchting.
De angst aanpakken
Mijn therapeut moedigde me aan om te proberen van mijn zwangerschap te genieten en met mijn dierbaren over mijn angst te praten – beide makkelijker gezegd dan gedaan.
Het was vooral moeilijk om me open te stellen voor mijn man. Ik was bang dat ik hem bang zou maken met mijn eigen angsten. Als ik niet van onze zwangerschap kon genieten, wilde ik tenminste dat hij dat wel deed. Uiteindelijk stelde ik me open voor mijn man, maar toen ik voor het eerst besloot om met iemand te praten, vertelde ik het aan mijn goede vriendin Priscilla, die zwangerschapsverlies en geboorte-gerelateerde PTSS had meegemaakt na het verlies van haar dochter laat in het tweede trimester. Door me open te stellen voor een vriendin die iets soortgelijks had meegemaakt en haar steun te horen, kon ik me verder openstellen – iets wat Wellbank ook had geholpen. “Mijn vriendin had het al eerder meegemaakt,” zegt ze. “Ik hoefde mijn gedachten of zorgen niet te laten voorafgaan door ‘Ik weet dat dit stom is’ of ‘Ik weet dat dit onwaarschijnlijk is’, zoals ik met mijn man deed.”
Er over praten, zowel met mijn man als met Priscilla, begon uiteindelijk een deel van mijn ergste angst weg te nemen. Dat gold ook voor het openlijk vertellen over mijn miskraamangst op Instagram. Tientallen vrienden en kennissen vertelden me over hun soortgelijke gevoelens; na mijn miskraam, toen ik mijn nieuws ook op sociale media had gedeeld, deelden veel vrouwen hun eigen ervaringen met een miskraam. Sommigen vertelden me privé dat ze de moed niet hadden om hun verhaal te vertellen totdat ze mij het zagen doen. En nu gebeurde een soortgelijke reactie – velen vertelden me dat mijn angsten voor een miskraam normaal waren en vertelden hoe ze zich er doorheen hadden geslagen.
Ik ben nu officieel in het tweede trimester, maar de angst voor een nieuw zwangerschapsverlies is nog steeds niet helemaal verdwenen – minstens één keer per dag vraag ik me af of mijn bult wel groot genoeg is of maak ik me zorgen dat ik nog niet genoeg geschopt heb. Ik probeer me de woorden van mijn therapeut te herinneren: mijn zwangerschap vieren en iets doen voor mij en de baby. Ik wrijf over mijn buik, die langzaam groeit, ik mediteer met een zwangerschapsspecifieke app en ik maak opgewonden plannen voor onze babykamer in de verwachting dat alles goed zal komen. Maar soms is het nog steeds eng.
Door open te zijn over mijn angsten, zowel online als daarbuiten, heb ik een soort steun kunnen vinden die me helpt deze zwangerschap door te komen. Hopelijk blijft alles goed gaan en krijg ik volgend voorjaar een gezonde baby. Maar ik weet dat, als het ergste weer gebeurt, ik mijn steunsysteem bij me zal hebben. En dat is een heel geruststellend iets.
Irina Gonzalez is een redacteur en freelance schrijver gevestigd in Florida die Latinx-cultuur, nuchter leven, ouderschap en alle dingen lifestyle behandelt. Volg haar op Instagram @msirinagonzalez.