Cheerios is 99,99% Vegan; So Am I

Ik maakte laatst een van mijn gebruikelijke tactische fouten en besloot te controleren of Cheerios, mijn favoriete ontbijtgranen, wel echt veganistisch zijn. Ik was er net in geslaagd om mezelf van de traditionele melk op basis van zuivel te laten overschakelen op sojamelk (en jongen, wat was dat slecht – sorry, koeien); ik was trots op mezelf en wilde controleren of ik eindelijk een volledig veganistisch ontbijt had gekregen.

Het antwoord is interessant: nee, Cheerios is niet veganistisch, omdat de vitamine D3 die aan de ontbijtgranen is toegevoegd, gemaakt is van lanoline, dat natuurlijk afkomstig is van schapen. Technisch gezien maakt dit de cornflakes eerder vegetarisch dan veganistisch, maar aangezien er geen manier is om te zeggen of de wol van levende schapen werd geschoren of van dode schapen werd gevild, kan het ook technisch gezien “op dierlijke basis” zijn. Dit betekent dat elke “verrijkte” graansoort (of elk “verrijkt” voedsel, zoals sinaasappelsap!) vitamine D3 of andere “bijproducten van het slachthuis” kan bevatten. En als de “suiker” in de Cheerios witte rietsuiker is, is deze waarschijnlijk wit gemaakt met behulp van calciumcarbonaat uit dierlijke botten. Dus mijn “veganistisch” ontbijt, wel, is het niet. Arrgh!

Mijn ervaring was niet speciaal. Niet-vegan producten zitten de hele tijd verstopt in ogenschijnlijk veganistisch voedsel. Wat hier echt interessant aan is, is dat een van de eerste links die ik vond toen ik mijn zoektocht naar voedingsinformatie over Cheerios begon, PETA’s “Accidentally Vegan” website was, die – ergens in het verleden – Cheerios vermeldde, zeggend dat het veganistisch was en geen melding makend van de verraderlijke op lanoline gebaseerde vitamine D3. Toen mensen hierover klaagden (en over andere voedingsmiddelen op de lijst die niet echt veganistisch waren), reageerde PETA als volgt:

Hoewel PETA een strikte naleving van het veganisme steunt, stellen wij de taak om dierenleed krachtig te verminderen boven persoonlijke zuiverheid. Het boycotten van producten die voor 99,9 procent veganistisch zijn, geeft de fabrikanten de boodschap dat er geen markt is voor dit voedsel, waardoor uiteindelijk meer dieren worden geschaad.

Dus waar moet ik de grens trekken? Moet ik vier keer zoveel uitgeven aan een “veganistische” versie van Cheerios, of is 99,9% veganistisch “dichtbij genoeg”? (Misschien, misschien niet – PETA heeft uiteindelijk Cheerios, en enkele andere niet-veganistische voedingsmiddelen, van de “per ongeluk veganistische” lijst gehaald). Maar hoe zit het met dierlijke producten die verborgen zijn op andere plaatsen (zoals autobanden en plastic zakken) die vaak onmogelijk te herkennen zijn? Hoe ver moet ik gaan om ervoor te zorgen dat ik nooit meer een dier eet? Hoe ver moet ik gaan om nooit indirect een ander dier te schaden? Hoe gek moet ik worden om geen enkele impact te hebben op welk ander levend wezen dan ook?

Ik heb eindelijk de “Bloom County”-cartoon gevonden waarnaar ik op zoek was, en die laat zien hoe veganisme tot het logische uiterste wordt doorgevoerd. Omdat we op deze planeet zijn, gebruiken we hulpbronnen, en dat heeft noodzakelijkerwijs gevolgen voor andere levende wezens, soms negatief. Dat is niet erg. Dat is iets waar we niets aan kunnen doen. Maar dat is geen reden om het probleem te negeren. Ook al kan ik mijn impact op de planeet niet volledig wegnemen, mijn keuze om zoveel mogelijk geen dierlijke producten te eten, vermindert mijn impact toch met een meetbaar percentage. Is dat niet beter dan niets? Ik probeer het tenminste, en ik kan er alleen maar beter in worden. (Volgend project: omschakelen van ontbijt naar fruit-zonder-dierlijk-was-omhulsel en veganistisch-brood-toast….)