Ik denk dat het veilig is om te zeggen dat we allemaal op zijn minst gehoord hebben van Tim Burtons kijk op “Sweeney Todd” in zijn 2007 musicalfilm Sweeney Todd: Demon Barber of Fleet Street. In het verhaal kruipt Johnny Depp in de huid van Mr. Todd, een barbier die onder valse voorwendselen naar Australië werd verbannen. Hij keert terug naar Londen om met de hulp van Mrs. Lovett (gespeeld door Helena Bonham Carter) wraak te nemen op degenen die hem onrecht hebben aangedaan. De film bevat wat licht bloed en gore (niets wat we tegenwoordig niet meer gewend zijn), een paar vleespasteitjes, evenals een verhaal over jonge liefde.
Dus voordat we beginnen te kijken naar het muzikale aspect, hier is een beetje achtergrond over onze geliefde Demon Barber.
Sweeney Todd was een naam die in het begin van de 19e eeuw in de “Penny Dreadfuls” werd bedacht, maar populair werd door auteur Edward Lloyd’s (1815-1890) The People’s Periodicals and Family Library, gepubliceerd tussen 1846 en 1847. Lloyd creëerde een uitgebreide achtergrond voor het personage en zei dat hij een echte man was, die in hun tijd werd overschaduwd door Jack the Ripper. Er is echter geen bewijs dat Todd echt heeft bestaan.
Het personage werd gecreëerd in een tijd waarin naar de kapper gaan een alledaagse gebeurtenis was. In de tijd voor de elektrische scheerapparaten, gingen mannen met een paar munten op zak naar de plaatselijke barbier voor een mooie, “gladde scheerbeurt”. Het waren een paar intieme, kwetsbare minuten voor barbier en klant, dus toen het verhaal van een duivelse barbier werd gepubliceerd, werd het natuurlijk een rage in het horrorgenre.
Sindsdien werd de legende van Sweeney Todd in 1979 door componist Stephen Sondheim opgepikt en verwerkt tot de Broadwaymusical Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street. Tim Burton kreeg in 2006 toestemming van de componist om de film te maken, en de film kwam laat in het volgende jaar uit.
Nu, met een beetje geschiedenis over de film, kunnen we kijken naar sommige van de keuzes die zijn gemaakt met het materiaal. Bijvoorbeeld, waarom zou je van een verhaal over een bloeddorstige/seriemoordende kapper een musical maken? Toen ik het plot aan mijn kamergenote uitlegde, vond ze het gruwelijk en intrigerend. Toen zei ik “musical”, en er ontstond verwarring.
Muziek en moord lijken niet echt samen te gaan, maar bekijk het eens zo. Wat is muziek? Passie. Pure, onvervalste passie. En hetzelfde kan waarschijnlijk gezegd worden van moord, vooral in het geval van wraak, zoals het geval is met Mr. Todd. Sweeney Todd is tenslotte een tragisch, met bloed besmeurd liefdesverhaal.
Todd heeft aanvankelijk zijn zinnen gezet op het vermoorden van slechts 2 mensen: de rechter en zijn ratachtige assistent, die Todd op frauduleuze beschuldigingen verbannen heeft zodat de rechter Todd’s jonge en mooie vrouw, Lucy, in handen kon krijgen. Na zijn falen op deze twee punten, raakt hij geobsedeerd door de moord, tot groot voordeel van Mrs. Lovett. **Hij bereikt uiteindelijk zijn doel: het doden van beide mannen, maar ook zijn vrouw, van wie hij dacht dat ze dood was, bijna zijn eigen dochter, Mrs. Lovett, en uiteindelijk zichzelf.
Maar dat is genoeg.
Het punt is: passie. Muziek vermengen met waarschijnlijk de ergste misdaad die een mens kan begaan (na verkrachting, die ook in deze film door middel van zang wordt gesuggereerd) is bedoeld om de positieve en negatieve aspecten van de menselijke moraal en ziel weer te geven. Goed en kwaad, rechtvaardigheid en corruptie, evenals liefde en haat zijn allemaal zeer aanwezige thema’s in deze film, en de beste manier om de gedachten en opvattingen van een personage te verkennen is door ze schaamteloos de wereld in te zingen. Hoewel macabere films meestal vrij traag zijn, met alleen dialoog en subtiele trucjes in de film om een idee te geven van wat de personages denken, heeft Sweeney Todd er geen moeite mee om dit uit te leggen. De liedjes geven elk een nieuw stukje aan het verhaal, de achtergrond, en de innerlijke gedachten van een personage.
Eerlijk gezegd, is het scenario gemaakt voor Broadway. Het was bedoeld om theatraal te zijn. Er is zelden succes met musicalfilms, maar ik vind Sweeney Todd een uitstekend voorbeeld van een musicalfilm. Elk liedje heeft een betekenis, en de muziek zelf trekt het publiek naar binnen om de passionele momenten samen met de personages te beleven, met elke ademhaling een morele strijd en elke aangehouden noot een beslissing.
Muziek en moord vormen een prachtig paar, en in Tim Burtons macabere wereld passen ze prachtig bij de passie van Todd’s woede en de morele vraagstelling van de daden die hij begaat.
Bronnen:
Barsam, Richard Meran, en Dave Monahan. Kijken naar films: een inleiding tot de film. New York: W.W. Norton & Co., 2010. Print.
The Guardian. Guardian News and Media, n.d. Web. 18 jan. 2017.
Jones, Richard. “THE REAL SWEENEY TODD.” Sweeney Todd – The Demon Barber of Fleet Street. N.p., n.d. Web. 18 jan. 2017.
Powers, Recensie door Gabriel. “Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street: Special Edition.” DVD News, DVD Reviews & Meer op DVDActive. WiredTree, 02 apr. 2008. Web. 18 jan. 2017.
Sweeney Todd, the demon barber of Fleet Street. Dir. Tim Burton. Prod. Richard D. Zanuck, Walter F. Parkes, Laurie MacDonald, en John Logan. Door John Logan en Stephen Sondheim. Perf. Johnny Depp, Helena Bonham Carter, Alan Rickman, en Timothy Spall. N.p., n.d. Web.
“Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street.” IMDb. IMDb.com, n.d. Web. 18 jan. 2017.
“Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street.” Wikipedia. Wikimedia Foundation, n.d. Web. 18 Jan. 2017.
“De geschiedenis van Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street.” Time Out London. N.p., n.d. Web. 18 Jan. 2017.