De veelgeprezen Amerikaanse stand-up vertelt ons waarom de filmwereld beter past bij zijn huidige ideeën
Het kan een eenzame ervaring zijn om in je eentje op een podium te staan, zelfs als het publiek je avond na avond in golven van adoratie overvalt. De in Massachusetts geboren komiek Bo Burnham verwierf die liefde van zowel publiek als critici met gedurfd experimentele liveshows als Words Words Words en What, nadat hij uit de slaapkamer was gestapt van waaruit hij een internetsensatie was geworden met video’s die hij zelf betitelde als ‘puberale muzikale komedie’.
Het bewijs dat hij wel eens de volgende grote multi-disciplinaire ding zou kunnen zijn, zijn debuut speelfilm, Eighth Grade, heeft al prijzen gewonnen van het American Film Institute, de Writers Guild of America, de Independent Spirit Awards en Sundance. Zijn stap weg van komedie (de film heeft een paar momenten van lichtheid, maar het is over het algemeen een vrij sombere aangelegenheid) en naar film is gekomen door verschillende redenen. Ik zou graag weer live willen optreden, maar dan moet ik eerst bedenken wat ik daarna ga zeggen,’ zegt Burnham terwijl hij in Schotland is voor het recente Glasgow Film Festival waar Eighth Grade twee voorstellingen had. Ik ging films maken omdat ik wanhopig was om met mensen samen te werken. Ik was moe van mezelf als onderwerp, ik hield er niet van om alleen maar naar mezelf te kijken om me uit te drukken via mezelf over mezelf, dus dat is waarom ik een film wilde maken. Samenwerking was voor mij de grote kracht van het proces.’
Er zijn er genoeg die naar Eighth Grade zullen kijken en aanwijzingen zullen zoeken over de puberjaren van Bo Burnham, maar hij is terughoudend om zelf al te veel parallellen te trekken. Kayla (Elsie Fisher) is een eenzame prille tiener die in haar slaapkamer filmpjes van zichzelf opneemt en uploadt (eerder berichten van inspiratie dan die ‘puberale muzikale komedie’). Ze leeft en worstelt om te communiceren met haar eenoudervader (sorry, Bo woonde in wat algemeen bekend staat als een vast gezin met twee ouders en twee oudere broers en zussen) terwijl het maken van vrienden en het najagen van mensen voor romantiek voortdurend angst inboezemt (nou ja, zowel Bo als Kayla werden verkozen tot ‘meest rustige’ op school).
Hoewel honderden mensen solliciteerden voor de rol van Kayla, zegt Burnham dat de film pas zin begon te krijgen toen Fisher binnenkwam om auditie te doen. ‘Zij was veruit de beste, er was nooit echt een tweede keus,’ benadrukt hij. Zij begreep het personage zoals niemand anders dat deed. Ze zorgde ervoor dat het actief werd; alle anderen speelden haar verlegen en stil en koeionerend in een gang, terwijl Elsie haar speelde als proberend te spreken maar niet in staat. En ze was ook in staat om alle complexiteiten van wat het betekent om een kind te zijn in een scène te brengen; veel kinderen sluiten alles over zichzelf af om te kunnen acteren. Ze was in staat om al die dingen aan te houden, wat ongelooflijk indrukwekkend is voor een acteur van welke leeftijd dan ook, laat staan voor een kind.’
Met een soundtrack van Anna Meredith (‘ze schrijft gedurfde, opwindende, opzwepende elektronische muziek die hier perfect voor was’), is de film zeer eigentijds en diep verankerd in het sociale-media tijdperk, terwijl het ook een tijdloze kwaliteit behoudt (we zijn allemaal 13-jarigen geweest die worstelden om ermee om te gaan, toch?
‘Wanneer mensen proberen moderne verhalen te vertellen waarin er geen telefoons zijn, voelt het alsof ze de context neutraliseren en het voelt erg vaag en onwaar,’ zegt Burnham. ‘Of mensen over 20 jaar nu wel of niet Snapchat gebruiken, ze zullen nog steeds begrijpen wat ze doet en waarom ze het doet. Als ik naar The Breakfast Club kijk, ga ik niet van: “oh man, ze spelen cassettes, ik kan dit niet verwerken!” Ik denk dat de enige manier om contact te maken met mensen is om ongelooflijk specifiek te zijn.’
Eighth Grade is op geselecteerde release van vr 26 apr.