Biologisch antropoloog Helen Fisher heeft een vrij perfecte beschrijving van hoe het is om verliefd op iemand te zijn:
Vereenvoudig gezegd, zegt ze, wordt die persoon het middelpunt van de wereld. Je hebt een intens verlangen om bij die persoon te zijn, niet alleen seksueel, maar ook emotioneel. Je kunt de dingen opnoemen die je niet leuk vindt aan die persoon, maar dat wordt allemaal opzij geschoven en je concentreert je alleen op wat je wel leuk vindt aan die persoon.
“Het is een obsessie,” zei Fisher in de TED Talk genaamd “Why we love, why we cheat.”
Wat er biologisch aan de hand is, is echter veel minder romantisch, en het verklaart waarom we soms vreemdgaan met degenen van wie we houden.
Romantische liefde is in wezen gewoon verhoogde activiteit van het beloningshormoon dopamine in de hersenen.
In de TED-talk legt Fisher een experiment uit waarbij zij en een team van wetenschappers de hersenen scanden van mensen die verliefd waren. Het team liet de verliefde persoon een neutrale foto zien en daarna een foto van hun geliefde. Ze registreerden welke hersengebieden actief waren terwijl de persoon naar de foto van zijn partner staarde.
De onderzoekers ontdekten dat een van de belangrijkste hersengebieden die actief werd wanneer elke persoon naar een foto van zijn partner keek, het beloningssysteem is – hetzelfde hersengebied dat oplicht wanneer iemand cocaïne neemt of een orgasme heeft.
Dat betekent dat “romantische liefde geen emotie is, het is een drang,” zei Fisher. “En in feite denk ik dat het krachtiger is dan de geslachtsdrift.”
Vele andere studies hebben hetzelfde gevonden: liefde werkt als een motivatie- en beloningssysteem in de hersenen. Dus, als liefde belonend is, wat drijft ons dan om mensen te bedriegen op wie we verliefd worden?
Het probleem is dat romantische liefde niet het enige hersensysteem is dat wordt geactiveerd wanneer we voor iemand vallen. Er zijn eigenlijk drie hersensystemen die verband houden met liefde, legde Fisher uit.
Er is de geslachtsdrift, die is als een “onverdraaglijke neurale jeuk,” om ons op zoek te laten gaan naar een reeks partners om te helpen onze genen door te geven. Er is romantische liefde, die ons helpt onze paringsenergie op één persoon te richten. En dan is er gehechtheid, de rust en veiligheid die we voelen bij een langdurige partner, zodat we kinderen met hen kunnen opvoeden als een team.
Hoewel, deze drie hersensystemen, geslachtsdrift, romantische liefde, en gehechtheid, zijn niet altijd met elkaar verbonden.
Dus is het mogelijk om diepe gehechtheid te voelen aan een langdurige partner op hetzelfde moment dat je intense romantische liefde voelt voor iemand anders en zelfs ook seksuele aantrekkingskracht voelt voor een andere persoon, zei Fisher.
“Kortom, we zijn in staat om van meer dan één persoon tegelijk te houden,” zei Fisher.
En dat is waarom, zegt Fisher, sommige mensen hun partner kunnen bedriegen.
Het is de reden waarom iemand ’s nachts in bed kan liggen denkend aan diepe gevoelens van gehechtheid aan de ene persoon en swingt naar gedachten van romantische liefde voor een andere persoon.
“Het is alsof er een commissievergadering in je hoofd gaande is terwijl je probeert te beslissen wat je moet doen,” zei Fisher. “Ik denk eerlijk gezegd niet dat we een dier zijn dat is gebouwd om gelukkig te zijn – we zijn een dier dat is gebouwd om ons voort te planten. Ik denk dat het geluk dat we vinden, we maken.”
Dit klinkt allemaal als een cynische kijk op liefde, maar Fisher zegt dat, ondanks al deze rechttoe rechtaan en onvermijdelijke biologische processen, er nog steeds mysterie en “magie aan zit.”
Watch de TED Talk hier: