Ze stak zichzelf in brand nadat ze haar baby had verloren.
“Ik heb tijd doorgebracht in een paar verschillende psychiatrische inrichtingen. Ik heb veel interessante mensen ontmoet. Vele jaren geleden, was er een vrouw met verschrikkelijke brandwonden littekens. Van haar hoofd tot haar hele lichaam. Ze was chronisch depressief. Ze was erg verminkt. Ze was gewoon de liefste persoon ooit. Altijd een vriendelijk woord voor iedereen en graag bereid om te luisteren. Ik vroeg een van de verpleegsters me te vertellen waarom ze onder de brandwonden zat. Ik kreeg te horen dat ze zichzelf in brand had gestoken nadat ze haar baby had verloren.”
-GandalfThaGhey
Hij zei dat hij met de stemmen in zijn hoofd praatte omdat zij zijn enige vrienden waren.
“Toen ik als student psychologie stage liep, was er een schizofrene patiënt met de gebruikelijke symptomen: auditieve hallucinaties, verfomfaaid uiterlijk, geen uitdrukking op zijn gezicht.
Hij gaf toe dat stemmen tegen hem praatten. De coassistent die ik volgde, vroeg hem wat de stemmen tegen hem zeiden, en hij weigerde die vraag te beantwoorden. Toen vertelde ze hem dat ze hem medicijnen konden geven om de stemmen te laten verdwijnen, en hij wees die optie onmiddellijk af (let wel, hij vertoonde nog steeds geen uitdrukking op zijn gezicht de hele tijd). Toen de bewoner hem vroeg ‘Waarom?’, antwoordde hij: ‘Het zijn mijn enige vrienden.’
Dat kwam hard aan.”
-ThisWasAWasteOfTime
Kid was volledig dissociatief. Begon willekeurig te schreeuwen en vroeg zijn moeder hem niet meer te slaan.
“Kind dat volledig dissociatief was. Begon willekeurig te schreeuwen en vroeg zijn moeder te stoppen hem te slaan. Hij functioneerde nogal laag, dus het was moeilijk te verwerken. Hij keek me aan en vertelde me hoe ze hem sloeg met kettingen en riemen. De dokter geloofde dat de jongeman zich voor het eerst in zijn leven in een veilige omgeving voelde en dat zijn geest hem in staat stelde zich een trauma uit het verleden opnieuw te herinneren.”
-jgoods77
Ze wilde een betere echtgenote en moeder zijn… ook al had ze geen man of kinderen.
“In een instelling voor dagbehandeling waar ik als vrijwilliger werkte, leidde ik een schrijfgroep om mensen te helpen doelen en motivatie te ontwikkelen om in behandeling te blijven. Een vrouw gaf echt sterke en overtuigende antwoorden over het willen verbeteren van haar gezondheid om een betere echtgenote en moeder te zijn (de energie hebben om rond te rennen en met haar kinderen te spelen, etc.).
Enkele weken na het begin van de groep, vertel ik dit aan een andere therapeut, die me vertelt dat deze vrouw geen man of kinderen heeft, en nooit heeft gehad.”
deJongerenLurken
Negenjarig kind verdronk kalm en doelbewust een peuter omdat de moeder van de peuter geweigerd had de negenjarige nog een lolly te geven.
“Kinderpsych, acute klinische opname.
Negenjarig kind dat kalm en doelbewust een peuter verdronk omdat de moeder van de peuter had geweigerd dat de negenjarige nog een lolly kreeg.
Er was geen sprankje van iets in de ogen van die negenjarige. Geen leven, geen menselijkheid. Het was ijskoud en angstaanjagend.”
-JaydeRaven
Mijn ergste was een 4-jarige met uitgebreide fysieke en seksuele mishandeling. De sociale dienst vond haar vastgebonden aan een boom. Ze had geen enkele typische mijlpaal bereikt en gromde om te communiceren.
“Ik werkte als een RN in een intramurale psychische eenheid. We namen elke leeftijd op (de jongste was 2) en hadden soms gewelddadige mensen met minimale bezetting. Mijn ergste geval was een 4-jarige met uitgebreide fysieke en seksuele mishandeling. De sociale dienst vond haar vastgebonden aan een boom. Ze had geen enkele typische mijlpaal bereikt en gromde om te communiceren. Ik ben tijdens het opnameproces drie keer weggegaan om tranen te bedwingen. Het was het begin van het einde van mijn carrière in de psychiatrie. Ik had de dikste huid en kon de moeilijkste situaties verdragen. Ik kon niet verdragen hoe een individu zoiets onschuldigs kon corrumperen.”
-OiCu8ONE2
Thuis had hij de kat van het gezin zo toegetakeld dat de botten braken, omdat hij hield van de geluiden die de kat maakte. Hij had een jonger zusje verkracht met wat van zijn speelgoed. Hij was vijf.
“Ik heb een paar jaar op een psychiaterafdeling voor tieners/kinderen gewerkt. Ik denk dat het engste voor mij persoonlijk een vijfjarige was die we hadden. Hij was goed opgevoed en eigenlijk heel schattig. Thuis had hij de kat van het gezin zo toegetakeld dat de botten braken, omdat hij hield van de geluiden die de kat maakte. Hij had een jonger zusje verkracht met wat van zijn speelgoed. Hij is de jongste die ik ooit ben tegengekomen met sociopatische neigingen :(“
-09cjones1
Hij bleef maar in het Spaans brabbelen over demonen die hem kwamen halen.
“Ik had eens een kind dat tijdens de nachtdienst steeds doordraaide. Hij kwam uit Zuid-Amerika en bleef maar brabbelen in het Spaans over demonen die hem kwamen halen, en ik versta nauwelijks Spaans dus er was niet veel wat ik kon doen om hem te kalmeren.
Hij stopte abrupt met schreeuwen en werd doodstil met enorme ogen… die rechtstreeks naar iets achter me keken. Ik draaide me om en er was niets, maar hij bleef toch staren.
Ik heb niet veel geslapen na die dienst.”
-Badloss
Ze was zo suïcidaal en radeloos dat ze stukken uit haar eigen schouder beet.
“Ik werkte op een jeugd psych afdeling. Ik moest een meisje vastbinden met haar hoofd, omdat ze zo suïcidaal en radeloos was dat ze stukken uit haar eigen schouder beet.
Misschien drie jaar later nam ik een bus om te solliciteren voor een afgestudeerde psych opleiding. Toen ik overstapte, vroeg een mooi gekleed meisje me of ik uit Colorado kwam. Ik zei ‘ja’. Toen vroeg ze me of ik op een psych afdeling werkte. Zij was het, helemaal beter. We praatten een tijdje en ik vertelde haar hoe blij ik was dat het zo goed met haar ging. Ze glimlachte, bedankte me en we namen afscheid.”
-omnichronos
De blik van pure terreur in zijn gezicht en de trillende stem zijn me bijgebleven.
“Jonge man die leed aan een door drugs veroorzaakte psychose. Hij had wat specerijen gerookt en werd met onvrijwillige status naar een ziekenhuis gebracht. Hij bleef er meer dan een maand zonder tekenen van remissie. Hij doorliep het hele spectrum van psychotische gedragingen tijdens zijn verblijf, maar het ergste was als hij even in de realiteit schoot. De blik van pure terreur in zijn gezicht en de trillende stem zijn me bijgebleven. Zijn familie stortte in tijdens de visitatie en alleen zijn vader kon daarna de wekelijkse bezoeken nog aan. Chemisch geïnduceerde psychose, zo is mijn ervaring, is meestal game over. Ik heb een paar mensen zien herstellen, maar nooit volledig. Maak geen grapjes over kruiden.”
-Mr McScruffles
Hij was in zekere zin de identiteit van zijn zusje gaan aannemen en hij beschouwde de meisjes op de foto’s die hij uitknipte als zijn vriendinnen.
“Ik heb een tijdje in de tandkliniek van een psychiatrisch ziekenhuis gewerkt en ik zal nooit een patiënt vergeten die Terry heette. Terry droeg graag meisjeskleren en had plaatjes van kleine meisjes die hij uit tijdschriften had geknipt aan een touwtje om zijn nek hangen. Toen ik hem voor het eerst ontmoette, dacht ik automatisch dat hij een soort pedofiel was. Later hoorde ik van de tandarts met wie ik had gewerkt, dat Terry er getuige van was geweest dat zijn zusje door hun stiefvader op brute wijze was verkracht en vermoord toen ze nog kinderen waren. Hij was in zekere zin de identiteit van zijn zusje gaan aannemen en hij beschouwde de meisjes op de foto’s die hij had uitgeknipt als zijn vriendinnen. Ik vond het vreselijk dat ik te snel conclusies trok, vooral toen ik hem beter leerde kennen en zag wat een lieve, aardige ziel hij was.”
-sweepingpines
De definitie van de hel.
“Had een demente patiënt, onder andere denk ik, maar ik was slechts de verpleegassistent. Ik krijg niet veel te horen over de geschiedenis van patiënten, alleen of ze zonder hulp kunnen lopen of zelfstandig kunnen poepen.
Ze was een heel aardige lieve oude dame. Ze zag zichzelf als een jonge moeder, dus droeg ze een pop bij zich, gewikkeld in een dekentje. Ze mocht zelfs een babybedje hebben en elke avond stopte ze haar baby in naast haar bed. Dan praatte ze over de baby die in haar buik groeide. Ze praatte heel samenhangend over haar zwangerschap en haar kind. Ze liet me geloven dat ze in een lieflijk fantasieland leefde dat op herhaling stond.
Maar het zou allemaal abrupt eindigen en opnieuw beginnen zodra haar baby was uitgerekend en er geen nieuwe baby was. Ze zou ongeveer een maand kniezen, super depressief, niet eten, non-stop huilen dat ze niet getroost kon worden, ze zou tamelijk gewelddadig worden… dan zou het opnieuw beginnen, ze zou gewoon wakker worden op een ochtend en zo blij als maar kon zijn, ‘Heb je het geweldige nieuws gehoord!? Ik krijg nog een baby!’
Op een avond was ze helemaal ingestopt en vergat haar baby in te stoppen. Ik merkte het en zei: ‘Ik kan Susan wel instoppen voor de nacht’ en reikte naar binnen om haar baby te pakken. De vrouw gaf me een harde stomp in mijn keel. Ik liet de babypop vallen toen ik snakkend naar lucht voorover viel. Toen begon ze door het lint te gaan, terwijl ze me verder aanviel, tegen me schreeuwde dat ik te hard reed en alles kapotmaakte waar ze van hield.
Toen het stof was neergedaald, werd me verteld dat ze ooit zwanger was geweest, en dat ze al een kind van een jaar had. De man en de 1 jarige kregen een ongeluk op weg naar het ziekenhuis, ze stierven beiden. Ze was zo radeloos dat ze de pasgeborene afgaf voor adoptie. Daarom beginnen haar waanideeën opnieuw na de uitgerekende datum en is ze tussendoor zo gek. Ik kan me voorstellen dat ze me een stomp in de keel gaf omdat ik haar pop had afgepakt.
Toen ik daar begon te werken, dacht ik dat ze een leuk oud vrouwtje met waanideeën was. Ik had nooit verwacht dat de waanideeën een achtergrondverhaal hadden. Het is hartverscheurend…Dementie lijkt al afschuwelijk genoeg als het beschreven wordt als ‘in de war zijn, of je verstand verliezen’, maar het lijkt nog veel erger als het is, ‘je ergste levenservaring steeds herhalen tot je sterft.’…Om constant vast te zitten in de tijd voorafgaand aan je meest traumatische ervaring en die steeds opnieuw te herbeleven…de definitie van de hel naar mijn mening.”
-Penetratief
Een poedelnaakt oud dametje probeerde me in een hoek te drijven terwijl ze met een commode naar me zwaaide.
“Niet specifiek op een psychiatrische afdeling, maar ik had een patiënt in het ziekenhuis met ernstige dementie. Ik had haar uit bed gehaald en naar de commode (het toilet naast het bed) gebracht en terwijl ik probeerde haar terug in bed te krijgen, eiste ze dat ik mijn handen van haar afhield. Ze deed een stap achteruit, trok haar toga uit en was helemaal naakt, greep de commode en begon ermee naar me te zwaaien, terwijl ze me ervan beschuldigde racistische opmerkingen tegen haar te maken. Ik moest uiteindelijk de hoofdzuster bellen die vervolgens de beveiliging belde. Ongeveer een minuut later kwam de bewaker de kamer binnenrennen en schoot in de lach toen hij zag hoe een naakt oud dametje me in de hoek probeerde te drijven terwijl ze met een commode naar me zwaaide.
-Fopom1
Hij was verkracht door zijn vader en zou weer bij hem gaan wonen in een camper aan het meer.
“Ik zat op een jeugdpsychiatrische afdeling. Een 16-jarige jongen zat daar voor het molesteren van zijn 3-jarige zusje. Hij moest daar voor een bepaalde tijd blijven. Ik kwam erachter dat hij verkracht was door zijn vader. Ik vroeg hem waar hij heen zou gaan na zijn vrijlating (omdat hij niet terug kon naar zijn huis met zijn zusje). Hij vertelde me dat zijn vader een camper had gevonden en die bij een meer had neergezet en dat hij daar zou wonen tot hij was afgestudeerd.
Ja, dezelfde vader die hem had verkracht.
Zijn hoofd was zo naar de klote.”
-toethumbrn
Ze was getuige van de brute moord op haar moeder toen ze 4 was… de dingen die ze schreeuwde als ze actief psychotisch was, waren echt een van de meest trieste, meest verschrikkelijke dingen die ik ooit heb gehoord.
“Deze schizofrene vrouw wier psychose de echte oorsprong had van Dexter het tv-personage.
Ze was op 4-jarige leeftijd getuige van de brute moord op haar moeder en werd bijna een week lang niet gevonden. De dingen die ze schreeuwde als ze psychotisch was, waren echt de droevigste en vreselijkste dingen die ik ooit heb gehoord.
Ze kon op goede dagen behoorlijk helder zijn, en ze had een echte affiniteit met bloemen. Een van de dingen die ze het liefst deed, was een taxi naar de stad nemen als al het personeel was afgeleid met het maken van lunch, een bos bloemen kopen, de taxi terugnemen en met een waanzinnige (letterlijk) hoeveelheid madeliefjes en zo haar suite binnenwalsen. Tegen die tijd waren we verwoed op zoek naar haar, en plotseling kwam er een boze taxichauffeur opdagen die tierde over betaling. Ze was behoorlijk fantastisch.”
-Aggressieve schoonmaak
vertelden ons over hun huwelijk met Jezus, hoe het met hun 250 kleinkinderen gaat, waarom we ontslagen werden, en schreeuwden vervolgens tegen zichzelf dat ze ons ontslagen hadden.
“Werken op dit moment in een psychiatrisch ziekenhuis. Eerlijk gezegd, hangt het van de dag af. Wat ik interessant vind, is hoe iemand de volgende dag in orde is, maar de volgende dag willekeurig opstaat en roept: ‘Ik wil mijn poesje!’. Een patiënt met hallucinaties en schizofrenie was altijd lastig. Ze vertelden ons over hun huwelijk met Jezus, hoe het met hun 250 kleinkinderen ging, waarom we ontslagen werden en schreeuwden dan tegen zichzelf dat ze ons ontslagen hadden.
-alurkerwhomannedup
Er was een patiënt die probeerde zijn tong eruit te snijden. Het was ze bijna gelukt.
“Had a patient trying to cut their tongue out. Het was ze bijna gelukt.
Ik had een patiënt die bijna 100 pleeggezinnen heeft doorlopen in zijn jeugd.
Ik heb geweld en gore gezien. Ik heb ernstige waanvoorstellingen gezien. Heb met vluchtelingen gewerkt. Degene die me het meest is bijgebleven, is de patiënt die meer dan 60 jaar getrouwd was met zijn echtgenoot. De echtgenoot was ondersteunend tijdens alle psychische crises. De echtgenoot ging na 60 jaar huwelijk vreemd, waardoor de patiënt dakloos en met een gebroken hart achterbleef.”
–Hownowbrowncow
Totaal wezenloos starende ogen, hangende kaak met een onophoudelijke dribbel die van zijn onderlip rolt.
“Hersenbeschadiging kan absoluut afschuwelijk zijn. Gebroken mensen die niet meer werken en niemand weet wat ze ermee aan moeten.
Er was een man die hersenletsel had door kindermeningitis. De man is nu ongeveer 40-50 jaar oud, maar hij lijkt precies op hoe je je een lobotomisch persoon voorstelt. Totally vacant staring eyes, jaw hanging down with a continuous thread of dribble rolling off his bottom lip. Armen hangend langs zijn zij. En het enige wat hij doet is op en neer ijsberen in welke kamer dan ook, de hele dag en nacht, tot hij in slaap valt na ongeveer 4-5 dagen, 12 uur slaapt, wakker wordt en weer gaat ijsberen.
Hij draagt een luier voor volwassenen omdat hij totaal incontinent is, en het verschonen ervan is opmerkelijk moeilijk omdat hij niet ophoudt met ijsberen, zelfs niet als mensen proberen hem schoon te maken. Hij kan niet zelf eten, hij kan niets zelf doen, het enige verbale geluid/spraak dat hij produceert is een luid ‘GU-GU-GU-GU-GU-GU-GU-GU’ alsof een propellermotor aanslaat.
Er is niets in zijn hoofd, helemaal niets. Hij is een bolster. Hij lacht nooit, fronst nooit, geeft geen indicatie van enige aspiratie of verlangen. Dat is zijn hele leven geweest. Hij heeft geen doel, heeft zijn hele leven 24-uurs verzorging nodig gehad, en ik denk niet dat er iemand is die ooit met hem gewerkt heeft, die hem niet graag mee naar buiten had genomen en door zijn hoofd had geschoten als ze dat mochten.
Iedereen die tegen euthanasie is, heeft geen echte hersenbeschadiging gezien. Iedereen die niet kan begrijpen waarom artsen hun reanimatiepogingen opgeven na een bepaald punt waarop onomkeerbare hersenbeschadiging is opgetreden, heeft geen echte hersenbeschadiging gezien. Iedereen die boos is over de artsen die Charlie Gard’s leven beëindigden, heeft geen echte hersenbeschadiging gezien. Ze zouden de man die ik beschreef van het ene ziekenhuis naar het andere moeten vervoeren om familieleden te laten zien waar de artsen het over hebben als ze zeggen dat iemand moet kunnen sterven.”
-Bestvriendinwatermeloen
Ze at piepschuim bekers, plastic bestek, borden…enz.
“Ik heb een mentale gezondheids co-op gedaan op de middelbare school. Ik moet zeggen dat er een gelijkspel is tussen de twee meest verontrustende patiënten die ik tegenkwam tijdens mijn co-op. De ene was een man met het syndroom van Korsakoff. Deze man had waanvoorstellingen en was los van tijd en plaats; de ene keer dacht hij dat hij op een bowlingbaan was en de andere keer dat hij schoenen was gaan kopen. Ze moesten hem vastbinden in zijn stoel omdat hij soms gewelddadig kon worden. Een klein percentage van de alcoholisten krijgt de ziekte van Korsakoff. De meesten sterven voordat het begint, maar ongeveer 2% van alle alcoholisten krijgt deze stoornis.
De andere patiënt was iemand met ernstig hersenletsel die naakt moest worden opgesloten in een gewatteerde cel met toegang tot niets wat ze in haar mond kon stoppen omdat ze voortdurend zou proberen om iets te eten. Ze at piepschuim bekers, plastic bestek, borden…etc.
Op een volle maan, en iedereen die ooit in een psychiatrische inrichting heeft gewerkt weet waar ik het over heb met volle manen, besloot ze een van haar ogen uit te steken met een plastic lepel die ze van een dienblad pakte op weg naar de badkamer, ondanks haar boeien en dat twee PRN begeleiders haar naar beneden verrolden.
edit: vergeten te vermelden – ze vonden de oogbol in haar maag.”
-AtheistComic
Hij zou zijn genitaliën verminken voor seksueel genot.
“Was een student verpleegkunde in die tijd, en ik ben nu al jaren verpleegkundige en dit is nog steeds veruit de meest ‘problematische’ patiënt waar ik mee heb gewerkt. Ik doorliep mijn wekelijkse rotatie op de psych afdeling toen mijn instructeur mij een van de weinige mannen aanwees die waren opgenomen (ik ben een man dus ik kreeg vaak de mannelijke patiënten). Het bleek dat dit nog steeds, tot op de dag van vandaag geloof ik, de enige psychische patiënt die ooit zijn ingevlogen naar onze faciliteit. Hij zou zichzelf verminken voor seksueel genot. Natuurlijk was het niet het afsnijden van zijn arm of benen soort verminking. Hij zou zijn genitaliën moeten verminken voor seksueel genot. Het leuke is, dit is niet de eerste keer dat hij hiervoor in het ziekenhuis ligt. Hij verloor een testikel in de jaren ’90, probeerde de andere ongeveer tien jaar geleden af te hakken, en deze keer probeerde hij het hele ding eraf te halen.
Toen ik hem vroeg waarom hij het allemaal deed, gaf hij me de meest verstandige en logische antwoorden. Hij zei dat hij weet dat het verkeerd is, hij weet dat hij misschien een van de enige mensen ter wereld is die dit probleem heeft en hij beseft dat het wegnemen van zijn geslachtsdelen hem verhindert om duurzame relaties aan te gaan. Hij zei dat omdat hij zo geïsoleerd is en er voor hem geen andere manier is om seksuele bevrediging te krijgen, hij zichzelf wel moet verminken. Ik vond het echt vreselijk voor hem, want hij zei dat hij hier al sinds zijn jeugd mee worstelt. Voor zover ik kon zien, was hij 100% normaal, behalve dat hele verminkingsgedoe.”
-bugy67
Heb een cliënt gehad die een metalen gekarteld uiteinde van een bezemsteel die hij doormidden had gebroken in zijn buik duwde en toen begon te schreeuwen en er met zijn vingers in te graven.
“Ik heb een aantal jaren in een woonvoorziening gewerkt, leeftijden 6-106 en heb het allemaal gezien. De meeste cliënten hadden de diagnose autisme, dus je zag de typische zelfverwonding en het beschadigen van anderen. De meeste oudere cliënten hadden een lichte tot matige handicap die je vandaag de dag zou accepteren als ’traag’, maar omdat ze er al zo lang waren, was de faciliteit hun thuis en wilden ze niet ergens anders heen. (Het is ook heel mooi, zou ik kunnen toevoegen).
Maar… ik zag wat shit.
Had een cliënt die een metalen gekarteld uiteinde van een bezemsteel die hij in tweeën brak recht in zijn buik duwde en vervolgens begon te schreeuwen en er met zijn vingers in te graven.
Had een kind, misschien 8 jaar, die model had kunnen staan op de voorkant van een GAP-catalogus. Hij kon het aardigste, rustigste kind zijn, of hij kon je proberen te snijden met wat er ook maar in de buurt was en je vertellen dat hij daar was omdat hij de hondenpoten van zijn familie had afgehakt. Het stond in zijn dossier. En dat was niet het enige dier.
Een andere jongen, voltooide zijn hele programma en klaar om naar huis te gaan. We waren allemaal opgewonden… hij kwam de week daarop terug omdat hij zich op school had uitgekleed en een bureau naar zijn klasgenoot had gegooid.
Een ander kind, misschien 6, ernstig verbrand door een familielid met een brander.
Heb een tienercliënt die op gruwelijke wijze zelfmoord pleegde.
Heb een volwassen cliënt die naar buiten ging met een knuppel en een nieuwe BMW van een collega in elkaar sloeg. Ik was eigenlijk opgewonden toen ik dat zag gebeuren.
Misschien het meest verontrust waren sommige van de medewerkers, in plaats van de cliënten. Je had personeel dat er al tientallen jaren was en echt om de klanten gaf. Dan had je nieuw personeel dat het niet langer dan een jaar volhield, en hoewel ik nooit iets fysieks heb gezien, heb ik zeker moeten melden dat personeel verbaal geweld pleegde tegen cliënten.”
-alohafrompenisland
Een ernstige schizofreen die meestal stil was omdat hij 99% van zijn tijd werd achtervolgd door beelden van dode mensen die hij kende en probeerde daar mee om te gaan.
“Kerel uit een ogenschijnlijk streng repressieve plattelandsachtergrond die willekeurig bekentenissen uitschreeuwde over zijn emoties en driften in verband met pedofilie/bestialiteit/homoseksualiteit/incest. Zou ook zeggen ‘Jezus houdt van je’ wanneer je hem zag en had altijd een Bijbel.
Guy die was meestal erg lief, maar kon niet omgaan met stress en zou episodes hebben waar hij zou rennen en sloeg zijn voorhoofd tegen deuren / ramen totdat hij had letterlijk kippenvel je kon golfballen in.
Mensen die zo paranoïde waren dat je een zoutvaatje op een tafel in de buurt van hun kamer kon laten liggen en ze zouden denken dat het een moordaanslag was / een complot om hen te verslaan met psychologische oorlogsvoering.
Iemand die bijna de hele tijd in cirkels liep te schreeuwen tegen denkbeeldige mensen. Op een keer hoorde ik hem schreeuwen: ‘Vuur elke raket af! Blaas de lucht op! Blaas de lucht op!’
Een man van middelbare leeftijd die letterlijk een emotionele leeftijd van 6 had die bijna al zijn tijd doorbracht met het irriteren van personeel, het gooien van letterlijke driftbuien, of het manipuleren van mensen om ruzies te veroorzaken.
Een ernstige schizofreen die meestal stil was omdat hij 99% van zijn tijd spendeerde aan het achtervolgd worden door beelden van dode mensen die hij kende en probeerde dat te beheersen.”
-thegreencomic
Zo nu en dan stond ze op van de computer en begon al haar kleren uit te trekken of haar lippenstift op haar gezicht te smeren.
“Ik was een psychologisch werker bij een dagprogramma voor ambulante adolescenten. De stad waar ik woonde had een enorm tekort aan bedden in psychiatrische afdelingen, dus we kregen uiteindelijk een heleboel kinderen die eigenlijk in klinische zorg thuishoorden. Een paar van de meest gedenkwaardige:
Een meisje was ervan overtuigd dat YouTube een geheime manier was voor de regering om met haar te communiceren, en alleen met haar. Ze opende willekeurige video’s en begon met ze te praten of ruzie te maken, omdat ze dacht dat ze naar een live videochat met een overheidsagent keek. Ze schreeuwde naar andere kinderen als ze hen YouTube-video’s zag bekijken, omdat ze dacht dat het alleen voor haar was. Zo nu en dan stond ze op van de computer en begon ze al haar kleren uit te trekken of haar lippenstift op haar gezicht te smeren. Een van die gevallen die op papier grappig klinkt, maar absoluut hartverscheurend is om naar te kijken.
We hadden een kind dat van jongs af aan min of meer was opgegroeid in een reeks hotelkamers, omdat hij zo gewelddadig was dat hij zijn bruggen had verbrand met elk groepshuis, residentiële plaatsing en geschikt pleeggezin in de stad. De laatste druppel kwam toen hij ongeveer 8 of 9 jaar oud was; uit het niets probeerde hij de ogen van zijn pleegvader uit te steken terwijl hij met hoge snelheid op de snelweg reed. Daarna hielden ze hem in hotelkamers met een roterende cast van maatschappelijk werkers en jeugdwerkers om 1-op-1 toezicht te houden. Hij was al eerder in de war, maar zo’n jeugd heeft hem de das omgedaan.
We hadden een meisje dat probeerde haar depressie/angst te beheersen en een betere ouder te zijn voor haar 2-jarige. Typische dingen. Ze was al een paar maanden bij ons toen ze uit het niets hysterisch binnenkwam en schreeuwde dat haar dochter die ochtend vermoord was gevonden. We werden gek en belden haar maatschappelijk werker, om uit te vinden dat er geen kind was. Nooit geweest. Ze had maanden over dat kind gepraat, heel gedetailleerd, en we hadden er nooit aan gedacht om het aan haar maatschappelijk werker te melden omdat we geen reden hadden om te twijfelen of ze wel de waarheid sprak. De volgende dag kwam ze leeg en doodsbleek binnen, en vertelde ons nonchalant dat haar (fictieve, en nu dode) kind die ochtend voor haar neus was aangereden door een bus. Terug naar het ziekenhuis ging ze.
We hadden een kind met een dubbele klap van foetale alcoholproblemen en hersenbeschadiging als gevolg van een vluchtmisdrijf in zijn jeugd. Hij verloor zijn vermogen om gedachten in zijn eigen hoofd te ‘horen’, en had absoluut geen impulscontrole. Ik bedoel niet ‘hij kon het niet laten een tweede koekje te eten’, ik bedoel ‘nul’. Wat er ook in zijn hoofd opkwam, kwam in real time uit zijn mond. Als hij iets zag wat hij in zijn mond wilde stoppen, ging het in zijn mond. Hij at eens alle nietjes uit een nietmachine voordat het personeel doorhad wat hij aan het doen was. Hij haalde drankjes uit de koelkast en gooide ze over zijn eigen hoofd, sloeg zichzelf in het gezicht met sportuitrusting en liet zijn broek zakken en plaste wanneer hij daar zin in had. Hij had een normaal IQ, alleen een unieke vorm van hersenbeschadiging. We moesten altijd twee man personeel bij hem hebben, om te voorkomen dat hij de andere kinderen zou traumatiseren.
Ik denk dat het ook de moeite waard is om te vermelden dat voordat ik ging werken met patiënten met hersenbeschadiging, mijn vriend op een motor reed. Nadat ik thuis begon te komen met werkverhalen, gaf hij het op. Serieus, mensen, hersenbeschadiging is geen grap – draag je helm, doe je gordel om, en in godsnaam, rij niet dronken.”
-xaviira
Hij dreigde me te vermoorden als ik oogcontact met hem maakte. Hij zei dat zijn (overleden) vader hem zou helpen.
“Een jongeman met een geschiedenis van slecht beheerde schizofrenie die ook een chronische meth-geïnduceerde psychose had, of wat ik iemand ‘Methiphrenia’ hoorde noemen.’
Binnen 10 seconden nadat hij me had ontmoet, had hij mij (of met wie hij dacht te praten) een trut, een kut, een hoer en een slet genoemd. Hij dreigde me te vermoorden als ik oogcontact met hem zou maken. Hij zei dat zijn (overleden) vader hem zou helpen.
Hij had zoveel schade aangericht met zijn jarenlange methgebruik, bovenop zijn slecht gecontroleerde schizofrenie, dat hij niet in staat was tot enige vorm van betekenisvolle interactie met een ander mens. Hij kon geen enkel onderwerp of idee langer dan een paar seconden begrijpen, en het was alsof hij in een chaotische wereld leefde waar niemand van ons toegang toe had. Hij kon zonder enige reden fysiek agressief worden, of hij kon in een hoekje zitten huilen en roepen dat hij een goede jongen was en ‘dit’ niet nodig had. Zelfs de meest doorgewinterde stafleden wilden niet alleen met hem in een kamer komen. Hij was door de rechtbank toegewezen, omdat hij veel te gevaarlijk was om op straat te lopen en te ver heen was om deel te nemen aan een rehabilitatie- of sociaal programma. Hij was begin 30 en zal waarschijnlijk de rest van zijn leven in inrichtingen verblijven, deels door jarenlange slechte beslissingen, deels door de kaarten die hij kreeg. Er was een verhaal dat ik lang geleden las, over een walvis die ergens in de oceaan leefde, die geboren was met een onvermogen om geluiden te maken op een frequentie die andere walvissen konden verstaan. Deze walvis zwom gewoon rond, riep naar anderen op een manier die niemand kon begrijpen of op reageren, voor altijd alleen. Ik dacht altijd aan die walvis als ik met deze patiënt werkte, het bewaarde mijn geduld en empathie voor hem als hij negatiever of agressiever gedrag vertoonde. Dat was echt hoe zijn leven eruit zag. Hij kon spreken, maar niets had zin, hij kon je horen, maar hij reageerde niet op een zinvolle manier. Het geeft me hoop dat zelfs na doodsbedreigingen en gewelddadig optreden, zo ver heen als hij leek, er nog zoveel mensen waren die hem probeerden te helpen en een manier vonden om met hem te communiceren. Personeel op psychiatrische afdelingen/instellingen krijgen een slechte reputatie, maar eerlijk gezegd zouden ze het soort dingen die ze moeten doen voor het bedrag dat ze betaald krijgen niet verdragen als ze zich niet geroepen voelden om daar te zijn. En geen van hen had hem opgegeven. Hopelijk vinden ze ooit een manier om door te breken, of hem naar buiten te brengen.”
-Eshlau 